- Poor starv'ling bard, how small thy gains!
How unproportion'd to thy pains! -

maandag 31 december 2012

een voor allen, allen voor een...op weg naar 2013



Pomgedichten

Waar anders hoor je nog
de teerzijde van een vechtjas?
Gekscherend zet hij het mes
op de keel (harde woorden
kunnen ook van liefde zijn
zoals gesteente soms zacht).

Sluiptrekkingen door een taal
doorspekt met leedtekens botsen
met de lichtkrant van een wereld
die zich niet draaien laat.

Storingen worden hier hoofdelijk
omgeslagen de tijd houdt wel
even zijn pas in (een ideaal
moment hem eens lekker
in zijn reet te nemen).

ml

dinsdag 25 december 2012

LEVEND KUNSTWERK FABIOLA STERVENDE



Fabiola ons fabuleus Levend Kunstwerk, is stervende. Onze lieve, grappige, extravagante verschijning, die Amsterdam de afgelopen 30 jaar heeft versierd met zijn kleurrijke aanwezigheid, vecht tegen een vergevorderde celwoekering. De arts geeft hem enkele weken. Dit is zijn afscheidstoespraak, die hij op 22 december in de Blije Buren in vol ornaat voordroeg. Zakdoeken in de aanslag.
(tekst: Oud Zeikwijf)

'Gegroet en bonsoir,

Uit het dagboek van Cinderella, met de ditjes en de datjes uit la vie si belle et jolie.

Ach, zei Cinderella, misschien één van mijn bijna laatste toespraken want ik ben zwaar ziek geworden en vermagerd en vaak erg moe.

Maar ja, zo is het leven, het gaat goed of niet goed.

In de zomer beter met vitamine D en in de winter wat minder: de mensen hebben te weinig licht en worden depressief.

“Mes amis, mais si” zei Sidonia, “vertel eens wat uit je eigen leven Cinderella, in vogelvlucht door je leven tot nu toe.”

“Ach so, ich bin in Deutschland geboren door een Duitse moeder en een Belgische vader, die ging (en moest misschien verplicht) werken in Duitsland en leerde daar mijn moeder kennen. In Bayern, waar ook de Paus, die zeer conservatieve man, vandaan komt. Ik als klein Tiroler jongentje zat nog bij een tante in het mooie gebergte van Bayern waar niet ver vandaan der Sonnenkönig Ludwig de Tweede twee droomkastelen had die nu veel toeristen trekken. Met vader en moeder daarna naar het lelijke industriële dorp of gemeente in Wittebroek, niet ver van Antwerpen en Brussel.

Ik had veel heimwee naar Bayern en kon niet aarden in Wittebroek bij Antwerpen. Ik wou terug naar de bossen. In België in Antwerpen gewoond en dan in Brussel en in Leuven, en met vader en moeder later bij Luik (dat was een beetje leuker). Want Visé bij Maastricht is mooier met natuur dan Wittebroek bij Antwerpen. Door een platonische vriend later meegenomen naar Holland. Daar gaan werken in een verpleeghuis in Naaldwijk met werken en opleiding samen.

En dan ging het blauw van de hemel open en was ik in Amsterdam. Als verlegen conservatiefje, plichtbewust braaf de open wereld in in Amsterdam. Ik wist niet eens wat kraken was” zei Cinderella tegen Sidonia “En mijn platonische vriend uit Leuven ging toen terug naar België en ik bleef hier. Een wereld ging open.

Ik kwam in een kraakgroep. We gingen aktiekraken: het eerste pand, met een houten balk recht de voordeur in van Krasnapolsky, dat een pand leeg had staan. Dan de kraak van Herengracht 14. Tussendoor nog een pand op de Brouwersgracht, de Grote Keyzer, Wijers, NRC gebouw, Tetterode en de Uilenburg. Maar ja de krakers allemaal in het zwart zaten niet zo te wachten op gay kleur dus toen kwam ik de Rooie Flikkers tegen, zoals je de Rooie Vrouwen hebt. Mannen die mannen willen blijven en flikkers die geen travestiet willen zijn. Dus gewone schoenen, geen pruik of make-up willen maar mannen blijven die een jurk durven dragen. Weer later kwam ik body-art-artiesten tegen die in de BKR zaten. Ik als Belg kwam er niet in, maar kreeg wel subsidie en ging naar Amerika. Begonnen als Levend Kunstwerk in het Stedelijk, drie maanden op een sokkel tentoongesteld. Ik kwam bij Sonja Barend op televisie en heel het land wist dat er een Levend Kunstwerk was geboren in het Stedelijk.

Later mijn eigen beweging geworden, als aktievoerder voor de Gezonde Tomaat, de Republiek, de milieubeweging, als Greenpeace-vrijwilliger. Ook voor de mensenrechten, schone lucht in Amsterdam, voor de uitgeprocedeerde asielzoekers, bij het Stoelenproject, buddy voor zieke mensen zoals ik er nu ook één ben, en honderd andere dingen.

Ik zeg: bezig blijven, iedereen kan wat en is wat. Een lach, een vriendelijk woord... je kan zoveel betekenen voor een medemens. Dus ik besluit met te zeggen:

Leve de vrijheid voor iedereen en dank voor het luisteren.”'

Fabiola

Gesprekje met Fabiola op AT5:


maandag 24 december 2012

bij de dood van louis lehman (19 08 1920 - 23 12 2012)

absent

namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde

nooit staat er mark ivo
stef of henk voor mijn part
was het diederik geweest nee

lezen we godverdomme weer van louis
na eerst al rutger gerrit adriaan harry rudy
ramses en simon martin mies gerard jan hugo
en anders is het johnny wel die van de kicks en dan

zal je altijd zien dat morgen ineens wel
de naam van een klootzak opduikt en
dat ik er dan niet ben
om die te lezen

ml



DE QUINTESSENTIA VAN DE BLUES

Het is troosteloos
om te kijken naar een waslijn
met een oneven aantal sokken

en soms
als het vochtig weer is
hangen ze er dagenlang

© Louis Lehmann


Als 'k dood ben

Als 'k dood ben zijn mijn kleren rare dingen.
De overhemden, nieuw of dragensbroos,
de pakken hangend waar ze altijd hingen,
steeds wijzend naar omlaag, besluiteloos.

Ik was ze, ik alleen droeg ze altoos.
En omdat ze mij vaak vervingen,
of omdat ik hen uit hun winkel koos;
zij tonen iets van mijn herinneringen.

Oh vrienden, enigszins van mijn formaat,
ik roep U als de dood te wachten staat,
(maak ik het sterven bij bewustzijn mee)
'k Geef U of leen, 't zou niet de eerste keer zijn
mijn pakken, vormt met hen die mij niet meer zijn
dan langs mijn kist een onzwart defilé.

© Louis Lehmann


"In geen kerk was ooit zo weinig dwang."

Aan de kerk van Ruigoord hangt een ode aan Ruigoord van dichter, schilder, componist en scheepsarcheoloog Louis Lehmann (1920). ‘Hier is Ruigoord, waar buitenwacht wanorde verwachtte, maar verbaasd raakt door orde zonder plan of commando, zonder baas of conflict’

In de jaren zestig droeg Lehmann gedichten voor op jazz&poetry avonden die door Simon Vinkenoog waren georganiseerd. In zijn gedichten belijdt hij zijn liefde voor muziek en zijn afkeer van het Amsterdamse stadsbestuur – sloper Lam (wethouder Han Lammers) en sloper Sam (burgemeester Samkalden). Die afkeer van autoriteiten verbindt hem ook met Ruigoord, dat hij een ‘privé-initiatief tegen de hogere machten’ noemt.

Ondanks zijn hoge leeftijd komt hij nog regelmatig naar Ruigoord in de auto van zijn vriendin Alida Beekhuis en leest hij gedichten voor op poëziefestival Vurige Tongen. In 2004 kreeg hij de Ruigoordtrofee uitgereikt. De muizen op het schilderij zijn een verwijzing naar een gedicht uit Lehmann’s dichtbundel Luxe.
(tekst geplukt van Ruigoord website)

dinsdag 6 november 2012

letters to thailand - part 13

letters to thailand - part 13

To the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang,
81000 Krabi, Thailand

White man walking

Last week I was visiting a friend who had just received an e-mail from his wife.
She was hunting for cheap silver jewelry; it was her first time in Thailand yet she completely forgot to talk about the reason that had brought her there in the first place. In stead she was mostly going on about the toilets in the trains…I shall spare you the details, it’s much more fun to run your imagination.

The story brought me back to a very special bus trip in India.
From a place called Hampi I was on my way to Goa. Suffering the old Delhi Belly I had scored a nice ball of opium from one of the Sadhu’s who’d let me stay in their cave. The bus was full of course but, after he told me to put my bag on the roof, the driver let me crawl my way in through a window in the back.
We’d been bumping along for a couple of hours when I realized I had not taken enough opium. Other than sigarets, some cash and a passport I had nothing else on me…contraband stayed in the bag and that bag was now sitting on the roof, hugged by scores of other bags, sacks with rice, baskets with chicken, two scooters, a bicycle and the harvest of some 10 acres of coffeebeans; before Goa I would never get to my ball of medicin. Just in time I made the driver understand that we were dealing with an extreme case … we had to stop … NOW!
Outside the bus I panicked…not one bush or tree. With a million eyes in my back I walked, only to return some thirty minutes later. Inside the bus there was complete silence.

Most Indians are born with Delhi-belly, they are prepared… and fast, in and out the bus in thirty seconds. Goa was at least another twelve hours away…I wanted to die. An old man must have seen my bewildered eyes. Reading the total despair he smiled, handed me an old loincloth and gestured I should rap it around my waist. To be completely prepared I unbuckled my belt…trousers fell spontaneously to the floor. I had gotten to be so skinny, when I stucked out my tongue I looked like a goddamn zipper.
As I made my way to the front of the bus I realized I was on the verge of writing history. The driver wasn’t convinced: "If you walk distance I leave your behind" , he shouted as I left the bus. Outside I took exactly one step. Close to the left front tier I squatted and lifted my makeshift skirt. In no-time I was cleaning my ass with water from a soda-bottle. I got up, washed my left hand with the remaining water and got back on board. The whole operation had taken not more than forty seconds. For a moment, ever so briefly, there was that same eerie silence until suddenly everybody clapped their hands wildly. There were screams and whistles. The driver slapped my shoulders hard, smiled broadly and said: "Now you’re an Indian."

My cabin in Goa, like the bus that had brought me there, lacked a toilet.
"Outside", my landlady yelled from her porch, "that white cabin overthere, between the coconut trees."
Inside there was a concrete block measuring about half a cubic metre. At one side there was something that looked like a little slide. It ended downneath the wall in which there was a rough hole. I didn’t have much time to think about that…climbing the rock I squatted, carefully manouvering my behind over the slide.
Sheer horror! Without any warning something wet and hairy was stuck up my ass…it felt like a dishwashing brush. I jumped up and outside where I found myself eye to eye with a band of pigs…one of them had shit around his bristly nose.

For the rest of my stay I would dump into the Indian Ocean. The fish were having field days.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7
letters to thailand - part 8
letters to thailand - part 9
letters to thailand - part 10
letters to thailand - part 11
letters to thailand - part 12

zondag 14 oktober 2012

letters to thailand - part 12

To the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

"If the city was dreaming," he told me, "then the city is asleep. And I do not fear cities sleeping, stretched out unconscious around their rivers and estuaries, like cats in the moonlight. Sleeping cities are tame and harmless things.
What I fear," he said, "is that one day the cities will waken. That one day the cities will rise."

(The man who got lost in the dreams of a city - World’s End)

"Watch out for the HUMAN."
(Morpheus to Constantine, in Preludes & Nocturnes)

the sandman

The mayor of The Hague took a mouthfull of sand and spoke.
"You are the eyes and ears for the police and for the community. Reliable information is indispensable. To know and be known; giving back public space to ouselves. Skills and agreements are a must, I am proud that you were all willing to follow this special training."
His cheeks glowing with satisfaction the mayor rubbed his hands, in pose and gesture resembling our lovable chairperson when he stands in the doorway of his hotel as another bus- load of white skin shuffles towards the entrance.

A small band of freshly graduated neighbourhood- watchers looked up at their leader in expectation…I’d never seen them before, yet, after a last exame by the thought-police, they were now certified to watch over me while I am roaming my private realm of dreams.

Tens of thousands of security camera’s, neighbourhood web-cam systems and the worlds most extensive mobile phone tracing system couldn't bring back that comfy feel of safety, missing ever since special warnings about left- luggage and people wearing funny hats appeared on national television.

For many years some have stockpiled heavy armoury…living behind barricaded doors they might throw the occasional handgranate when the police comes knocking to ask if all is well.
It didn’t work.

Now there’s a new broom on the block and it shall wipe our streets clean again…see all the scum riding their rats to safety already.
In all there are sixteen of those brooms in my hood. Together they are well over 900 years old; this bundle of experience is armed to the teeth with torches and mobile phones with extra large buttons.
They drive re-enforced mobility scooters with a built-in, 'art of the state', GPS and extra oxygen tanks; some even carry reanimation units.

Talk of the day is a soon to evolve 'Clash of the Titans'… challenging authority, angry pensioners stray ever further from their designated hang-outs.
Both sides are busy charging their batteries to the max.
The local Chinese is taking bets.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7
letters to thailand - part 8
letters to thailand - part 9
letters to thailand - part 10
letters to thailand - part 11

zaterdag 29 september 2012

letters to thailand - part 11


To the boys and girls of the LEO CLUB
C/o The honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

They say Idi Amin had a white sister

As you all know, my dear gay bunch, I’ve never been so wary of any decision in my life as when I decided to move my ass back to the Netherlands.
The more I went on about premonition, this jewel in the crown of super-consciousness, the more you all insisted I ‘d been living far too long in the land of rumour and superstition… where men dress as women for fear of being eaten alive by a vengeful ghost with an appetite for unfaithful husbands.

Well, in case my letters didn’t convince all of you that life overhere at times can be spooky, to say the least, allow me to invite you infidels to a realm where no-one has ever before dared to set foot…rumours say it exists only in the imagination of the happy few, the chosen.
If so…fine by me, along with them I’ve taken my precautions, such as changing my name into ‘De Wit’, a real Dutch name to cover my ass in case descendants of French Huguenots get their call.

Up to now there are some 127 boys missing in The Netherlands, they vanished from a shelter for refugees. Nothing to worry really, them just being from India; would they have been from a decent country, where people are properly white and all, it might have been been somewhat different, but in this case nobody takes even the slightest bit of notice to the rumour that is buzzing through the streets ever more loudly by the day…a rumour that wants us to believe that a government minister keeps the neatly chopped corpses of those missing guys in her fridge.

‘Verdonkeremaand’ is the Dutch word for ‘Embezzle’…a new dictionary will probably explain that, besides money, one can embezzle boys just as easy.
One thing though, ‘Verdonk’ being the name of the government person who some believe to be a sister of Idi Amin is one thing…I will for ever fail to see what that’s got to do with cosmic poetry (read: coincedence).

Chaos ruling as ever, the latest news is that some of the missing boys ended up in Teheran while others insist it is just the first bunch of gays that has been sent back to where they came from; they’ve apparently been told they’re safe as long as they don’t show off their homosexuality…lest they’re willing to go around in a burqa, cross-dressing is a definite no-no.
Some of those boys now feel the heat and ask themselves if really all there is for them to choose would be the gallows in Teheran or the fridge of Amin’s little sister.
Can you believe that?

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7
letters to thailand - part 8
letters to thailand - part 9
letters to thailand - part 10

zondag 16 september 2012

letters to thailand - part 10

To the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

SON OF CHAINSAW HAS GRANDPARENTS TOO

Clog-country, these former wood lands, is going through its darkest days of terror…my friends, stay where you are, for grave danger is awaiting you.
The going rate for heavy body armour triples by the hour, you can spot the bravest amongst us bang clang rattling by…a take out of a new episode of Robin Hood.
The fear in their eyes remains unseen, they keep their visors closed, cautiously on the look out for the latter day frighteners…crazed seniors.

Left to look after themselves for too long these took to the streets, directing their scootmobiles and motorized chairs towards the major shopping malls. They didn’t exactly bring their ATM-cards to get their daily needs, in stead they follow people, hurtling abuse, scolding them for filling their carts with unneeded garbage they holler and howl, threatening those poor innocent shoppers with hell and eternal doom.

Insane grannies have been seen steering their vehicles after desperate mothers with screaming kids, clinging with their nails to mama’s neck, as they dashed head over stiletto heels for the parking lot.
Many stories remain untold… most victims are ashamed, as if they were taken up the ass by a bishop of the most catholic of sorts.

Taken by surprise city councils all over the country are looking to create hang-outs for the elderly…a desperate call to counter a problem that is now threatening to disturb the very mechanism that would otherwise, ever so smoothly, flatten any sparkling ripple on the surface of this once glamorous society…drowning in a puddle of fear.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7
letters to thailand - part 8
letters to thailand - part 9

maandag 10 september 2012

letters to thailand - part 9


To the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

THREE WOMEN

My last bowl of noodle soup on Thai soil I had in Bangkok at a food stall underneath the Phetburi road overpass.
It was more than a food stall; at night some extra canvas created a shelter that Lek stubbornly called “our house”.
The husband of this courageous lady died of aids, leaving her behind to take care of their five wonderful daughters. He left her two more things…the HIV virus and an enormeous debt created during his numerous visits to brothels. Scattered all over town, Lek eventually managed to make the rounds to all of them, paying off the money her beloved husband owed.

Lek very much reminded me of another brave woman I’d met in the deep south of India, her name is Amba… never shall I lose her face from the vault where I keep the fondest of memories.
‘Untouchable’ yet raped for a fee a million times over she lived at the outskirts of Pondicherri, a former French colony still populair with confused souls from the west as it is the base of just another sect, the Ashram of Sri Aurobindo. As I know most of you followed the old hippie trail from Kathmandu over Goa to Bangkok and Denpassar, I trust you all know the type, dressed as a native, tikka dot and all, I found in front of Amba’s house, shaped somewhat like an igloo it was created out of sun-dried manure… the house, not the type.

Hailing from Maastricht, a town in the deep south of the Netherlands she thought the igloo “sooo cute, sooo picturesque” and I…I couldn’t think of anything else but inviting her to collect her own crap and build a fucking igloo on the steps of one of those famous churches in her hometown, where you are expected to pay a handfull of silver before you can go in and reboot your karma. In tears she went back to the compound of mama’s ashram.

This week I was in Maastricht; as I walked along the banks of the river Meuse I came across a a spot where the ground was strewn with syringes, inside many of them brightly coloured blood was glistening…still.
Overhead there was this ancient tower connected to a wall…there was a hole in the wall…I stuck my nosy head in and stared. It was as if I was looking inside a cave…at the far end I could just make out the candle lit face of a woman…it bore no expression.
After I crawled my way in we first just sat there and watched eachother, sometimes boldly staring, then studying the medieval walls, pretending not to be there…catlike. Suddenly she spoke: “We’ve met before yet it cannot be said that you realize…I see it in your eyes.”

In India, at the time, heroine was cheap. Once slipped out of Mothers arms, back in her hometown Katya quickly found that not only would she have to pay a hell of a lot more, she couldn’t even make the money by selling noodle soup…to get a license is harder than connecting with your local dealer.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7
letters to thailand - part 8

zaterdag 1 september 2012

letters to thailand - part 8

to the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

DANTE’S WORLD

If ever there is a period, my dear band of gypsies, that reminds me why it is that the more sane amongst us do not wish to be involved in politics, it’s that mind-boggling event called election time. Sure enough we’ve all had a good laugh when one of the clowns in the Thai Parliament took out a few hundred amulets from underneath his shirt and rattled them in the face of an adversary…more often than not the bastards accused eachother of murder, mayhem and corruption and they all had it right.

While most of the dutch candidates in this month’s elections, probably cannot be put into one and the same league with those criminal murderers, they sure enough make a good laugh, wearing silly hats that actually suit them, as they shout obscene language in bars while the stoutest women of them all indulge in wet T-shirt contests.
Whatever their handicap, they have one more thing in common…no one ever uses words like PEACE… ART… BEAUTY… let alone the word LOVE.

My birthday being March 11, it is aspecially the word LOVE that springs to mind when I think of that courageous mother, who lost her son in one of the explosions in Madrid, that wiped away the lives of 191 people on that very date in 2004. Nine months after this woman by the name of Pilar Marjón speeched for over one hour in the Spanish Congress, wiping the floor with all those cowards…shameless politicians who, in the face of upcoming elections (just three days after yet another doomsday) rushed to the scene to point their fingers in that one direction…the other way.

Up to this day Pilar, who unintentionally became the voice of all the people who had lost their children, their parents, loved ones, friends, is being bothered by Spanish Flies working in his Majesty’s Secret Service. As we all know, flies have shit for brains…even with multi-facetted eyes they cannot make out the pain, still radiating from those who actually lived through that day in hell.

ps Filmmaker Ramon Gieling and composer Paul van Brugge, both from the Netherlands, worked together in the documentary ‘The garden of absentees’ (original title: de tuin der afwezigen). In this chilling movie one is confronted with the faces of those who where actually there during the blasts…as they listen to Van Brugge’s music they seem to return to Dante’s World.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7

zaterdag 25 augustus 2012

letters to thailand - part 7

to the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

POETRY SLAM

Dutch poetry, my fellow lovers of the cosmic dream, often has that comfy feel of a slow train, safely taking it’s passengers in a rythmic cadence through a mindscape of unknown origin…yet ever so recognizable.

Imagine you came to this miniature sized country, mistakingly ending up in Rotterdam. Wondering what the heck it was that made you go there in the first place you will soon enough come to your senses and take the first train out of town.
In doing so I for one would desire one good last look at the steadily shrinking outskirts of Xenofobia, indulging the departure as an act of self-liberation.

Hastier minds of the parlementarian type however thought it necessary to spend a few billion on a high speed railway system that will reduce the travelling time from Rotterdam to The Hague with 10 minutes, thus bridging the gap in minus ten
seconds or so. For want of leaving Rotterdam it doesn’t sound too bad, however souls of the more romantic kind complain that cows in the meadows become a blur; nothing more than a stain in a bigger patchwork, leaving the retina in utter confusion.

In this nation of giants where future generations are racing towards a state where they will topple over because of sheer length, thus creating a race that is back on all fours, the greatest of poets (most of them well over 6 feet ) all seem to have taken this bullit train called poetry slam.
Panting, their bitter mouths now dripping with saliva, then squirting like a pussy in overdrive, they race through their lines…wittingly outdoing eachother in the safe knowledge no-one can ever make out one whole line, leaving the more inquisitive of minds in a mist…a hazier state of being.
Once I was there…the jury, three foot five, carried an enormous moustache and cup d sized boobs…was it a scam?

P.s. Making up one group taking part in this year’s TV-I.Q. Quiz were brothers and sisters worshipping the Holy Herb. I guess it was the tobacco in the reefers narrowing their cranial vessels preventing them from getting first place…they came in second.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6

maandag 20 augustus 2012

letters to thailand - part 6

To the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

WHO’S AFRAID OF RED, YELLOW AND BLUE?

My dear friends, how fondly do I remember those simmering nights at The Last Café, the full moon pulling its weight as we were pondering the magic that is chaos… the joy we felt at the notion that the wing beats of countless moths fluttering about, could actually ripple yet another faraway beach.

It seems completely lost to this society where the glistening shine of chaos is mercilessly blunted…the grain of life replaced by a darker shade of grey.
Streets, bars, shopping malls…they are all teeming with would be individualists, confusing their status quo with independence, not recognizing being a mere fractal…an object similar to itself on all scales, a matter of self similarity.
Just get out your boy scout magnifying glasses and discover that each fractal looks exactly the same as the original shape…a clone born out of chaos.

If you need some convincing that virtually everything is made up of fractals just get some paints, say red, yellow and blue and indulge into beautifying the apartment of mister imperturbable himself by splattering those colours onto the walls. Now just zoom in to the point where you realize that, apart from blood, sweat and sperm stains, inside the red there is a spec of yellow and inside the yellow a spec of blue…ad infinitum.
Where this could be a wonderful celebration of shape and colour, society just shows us an ugly face…degrading it to an incestuous affair.
Meanwhile I cannot defractalize myself from it all…unless I would travel to another dimension there is no escaping this mask of horror.


letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5

maandag 13 augustus 2012

letters to thailand - part 5


To the boys and girls of the LEO CLUB
C/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

New York… If you can make it there
You’d make it anywhere…but Rotterdam

I’ve said it before and I’ll now say it again…coincidence is mere cosmic poetry.
Just two days, my friends, after I told you about those different dictionaries going around, the mayor of Rotterdam spoke:

“(…) we have to make it clear that when you don’t carry Dutch inside your genes, you simply won’t make it here” (…).

Alas…Rotterdam once was reckoned to be a world city.

As I was brewing my morning coffee the old fashioned way, savouring the exquisite aroma filling my home, my last girlfriend sneaked her way into my head. We had a tough relationship, you all know the kind…in between stupid arguments we fucked our brains out. We did so mostly on the very couch I was having my first cup…our DNA has screamed its way so deep into the upholstery, it might still hatch.

My mind wandered back towards a very different morning…a morning where I saw even more clearly why I had always hated those pretentious gadgets …a morning just like this one, where the air was filled with the smell of coffee, yet something wasn’t right. I’d been through that experience so often…
I cannot say why I picked exactly this day for a fight. It was all over a trendy coffee-maker…you insert a pad into a kind of beak, it’ll munch the pad and as water is running through, your doll house sized cup is filling up.

Now, go to any Dutch birthday party, sit down in that famous circle of fun (roar) and surely you’ll hear somebody comment on the taste of this drink…I won’t go into that. There seems to be one common complaint though and that is the bloody lack of aroma. You might live to become a hundred years old in the very same house, it would never acquire that particular flavour that has been the trademark of the cosiest of Dutch homes.
But hey man; for the xenophobes amongst us it’s bad enough to feel a stranger because their world seemsto have turned into Babylon…how could they possibly bear feeling a stranger within their own compound?
What those clog-heads do? As they have their coffee pads munched by inspector Gadget they brew real coffee as well. They just won’t drink it…it’s all about the aroma…remember?

You’ve all guessed by now, this is exactly what my girlfriend did.
For all the beautiful mornings that followed those magical nights, it was the daily news however, which really triggered my tongue that very day; when darkness settled early…ripping our love…shredding it to bits so sharp they were sanding my soul.
Could it be because we’d had a serious discussion the previous night? We weren’t arguing, oh no. It just so happened that my lovely woman was into the habit of smoking two packs of blanks a day and got really pissed off when I said there should be a law against smoking in a car with children.
I was exaggerating she yelled as lighting up.
We had heard on the news that, of all people, a majority of Dutch parliamentarians were contemplating a law that would forbid smoking the weed in public places; they mean those trendy terraces where one drink costs the equivalent of one hour hard labour. Now savour this…they say it smells peculiar.

We are talking about the very same dickheads that earlier postponed a proposal to forbid the smoking of tobacco in sport-canteens and the like.
I smell a rat.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4

maandag 6 augustus 2012

letters to thailand - part 4

To the boys and girls of the LEO CLUB
c/o the honourable chairperson BeeBee,
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

DOUBLE DUTCH

So meanwhile, my dear friends, I’m holding on for dear life… riding the glacier, wondering where it will bring me, though at times I let the magical herb help me slowing it down, creating ample opportunity to reflect.
Lately I’ve been looking in every nook and cranny, bringing home memories that were long lost. The more I hold them against the light of present day, the less I feel at home, realizing I had actually forgotten why I had turned my back on it all…moving east.

The middle ground never was my turf, however now it’s gotten to be so wide…I don’t know where to put my feet. It feels like being pushed towards the very extremes of society…maybe you know the place where people hang by their nails to the rim of humanity.
Remember the people begging for receipts and free coupons in front of the bigger department stores downtown Bangkok? It became a normal sight at every Dutch supermarket.
Supporting that gargantuan incubus that government has become, the indifference by the majority towards the well-being of the individual is becoming almost unbearable.

By the way, anyone of you beautiful people thinking to bring your Thai loved one to the Netherlands? Think twice.
Integration is the name of the game; it became synonymous to intolerance.
One of many tricks to keep your lover, your spouse, yes even your kids outside is that they will have to learn Dutch before they are allowed to climb over the dikes that protect those lower lands of paradise.
Ever heard a Dutch government minister speak English?
Imagine Thai authorities reciprocating with a vengeance…what you think would happen to all those beer-bellied assholes looking for a cheap ride in Pattaya, to just name a place?

When however, you do decide to settle in the Netherlands, that very centre of the world (judging by the content of the daily news-bulletins), you can bring either one of two current dictionaries.
The first will give you the Dutch word ‘gastvrij’ as a translation of the English hospitable; the other will spell it as ‘gast-vrij’, meaning free of guests.

The choice is yours.

©ml

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3

zaterdag 28 juli 2012

letters to thailand - part 3

To the boys and girls of the LEO CLUB
c/o the honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi


“I’m like a stranger
Stranger in my own home town
Some folks I’ve known since my childhood
Yet they don’t see me walking around”
- Ray Charles

This song, my dear friends, is haunting my brain for days now.
There is so little I understand of this society I left some 17 years ago and so little do most of my friends, my old friends,understand me.

It seems that now I can love my city only through my memories, the beach being that one exception where I freely embrace the present.
Was I naïve to think I could return and simply surf that giant wave of hectic city life?
It’s worse for there is no such thing as 'return'…it seems impossible to come back into a society once you’ve been away for so long.

First of all you find nobody cares what you did all those years…"ah, you lived in the middle of nature, mmm how interesting…gibbons in the hills around your house? …cobra’s you say?…well you know, my girlfriend and I always watch a program with this guy Steve what’s his name, anyway, that guy catches crocs with his bare hands, unbelievable."

They babble some more about their trip to Disneyland, they’ve been 3 days in Paris… "cost a fortune but hey, ehhh."… and I, I want to scream and take the first plane back east.

Time is like a giant glacier, moving… unstoppable, taking everything in its stride, leaving nothing behind; crushing all that is rooted too deep to replace, like memories; mostly of the collective kind.

letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2

zaterdag 21 juli 2012

letters to thailand - part 2

To the boys and girls of the LEO CLUB
c/o the honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi

PULP

Dear friends…’debilitating’ seems to become a key word here and no, it’s got nothing to do with burning local weeds. It’s that time of year where I get, as by tradition, confined to the couch with a temperature way beyond the point where skulls turn into cauldrons…”look honey, now I’m cooking my brain.” Even so, it’s not the pneumonia that threatens to turn the very essence of my being into a pulp. It’s the goddamn television.

When I got sick it was still lurking in its oversized cardboard box. I should have left it there. Instead I used my last bit of energy to install the bitch and watch, hoping it would carry me through the upcoming onslaught…me versus death.

Now, we’ve all tried to watch a bit of porn while in a Bangkok hotel and boy do I remember being pissed off with those pixels the Thai censors cover every bit of tit and ass with. Fuck that.
I want those pixels here and quick, for this is horror and it doesn’t rock.

There’s this woman with a face so angry, it might scare the living shit out of you…literary. And if you manage to keep it inside, she’s more than willing to alleviate you. She is into intestinal cleaning you see; women who claim to be friends put oversized syringes up eachothers assholes! They want to clean their bodies and lose weight and they are adament to share that with us.

Along with that shit I’ve seen a woman making love to a zucchini; she and her husband were pretending to be North American Indians; the husband was wearing the zucchini.
There was a young guy fucking three different potential mothers-in-law as to find out who’s daughter he should best marry, a ‘sperm show’ to come to the best father for an otherwise lifeless couple’s baby and I’ve seen a guy in a bathtub filled with chilly-beans waiting for a nurse to shove them up his arse one by one.

I’m not sure, but I think it was his sister that appeared in the National I.Q. Quiz, who said she thought her score of 74 was not so bad…"out of a 100%" she said.
Strange.

©ml
letters to thailand - part 1

zondag 15 juli 2012

Rutger Kopland 4 augustus 1934 - 11 juli 2012

Er waren al geruchten, vandaag las ik dan toch de bevestiging...na Komrij is nu ook Kopland dood.
Het sterven gaat gewoon door, ongeacht de gebeurtenissen om ons heen, maar soms zou je willen dat je het een halt kon toeroepen: "Ho es even, zo is het wel genoeg!"
Maar de dood, die stinkerd, laat zich niets zeggen.


geen pik zo hard als het leven


stervende dichters met het verongelijkte
smoel van een verstoten minnaar
hij heeft ze al zo vaak gezien

koud en bloedeloos het hoofd onder
protest verlaten denken ze nog
er onder uit te komen
tot de dood zijn stem verheft

eens gegeven blijft gegeven
we doen hier niet aan bijna dood

tevreden kijkt hij uit over de akker die hij
al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen
met hun al stomptandige monden

fris en monter gaat de dood dan
weer op weg vrienden
maken voor het leven

ml



Het groeigedicht ook maar weer aangevuld

absent

namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde

nooit staat er mark maxime
geert of gert voor mijn part
was het jolande geweest nee

lezen we godverdomme weer van rutger
na eerst al gerrit adriaan harry rudy
ramses en simon martin mies gerard jan
en anders is het hugo wel uit belgië en dan

zal je altijd zien dat morgen ineens
wel de naam van een klootzak opduikt
en dat ik er dan niet ben om die te lezen

ml


zaterdag 14 juli 2012

letters to thailand

Vanaf vandaag elke week een brief uit de serie Letters to Thailand.
De eerste brieven schreef ik niet lang na mijn terugkeer uit Azië waar ik zo'n 15 jaar heb doorgebracht; waarvan ruim 10 in Zuid West Thailand.
Het is mijn bedoeling wekelijks een vervolg te publiceren.



letters to thailand – part 1


to the boys and girls of the LEO CLUB c/o the
honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao nang, Krabi

SHRINKAGE

Well my friends, after having changed the vast outdoors for the not so great indoors, boy is it cold in Holland, it took me the full nine months to carry myself to this point where, how shall I putt it, I have achieved enough equilibrium to actually sit my skimpy arse behind the keyboard and inform you about my experiences so far.
I know…you did not ask for it, but reading this as slobbering piss might bring just that little change in your daily routine of fondling a slight protuberance while judging passing pussy.

At this very moment I am savouring the exquise taste of Dutch homegrown…you keep that in mind while I try to formulate whatever it was I wanted to say.
At the end of the day a man needs solace from…from what? (what Fromm?).
Well, no dick is ever as hard as life, put it that way.
Hey, we’re in an extreme climate over here! Honey I shrunk my dick…that kind of stuff.
Nine bloody months and temperatures hardly ever reach over 27 (they call that a hot summer day!); average temps measure a full 5 degrees…aaaarrgh.

At first I hardly realized what was happening to me during the first two months in clog-country, busy as I was finding a home and then decorating it.
I won’t bother you with all the boring details…suffice to say it was frustrating, excruciating, maddening, exasperating, emaciating, depressing…debilitating.

©ml

zondag 8 juli 2012

dag gerrit

nog eer de maand begon
dacht ik kom het is weer
tijd voor een nieuwe ramp

de treurbuis aangeknipt
wachtte mij een lange rij
en koos er eentje uit

je kunt per slot niet over
alles en nog wat schrijven
het tijdperk komrij is voorbij

ml

vrijdag 6 juli 2012

Gerrit Komrij 30 maart 1944 – 5 juli 2012: het groeigedicht maar weer eens aangepast

absent

namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde

nooit staat er mark maxime
geert of gert voor mijn part
was het jolande geweest nee

lezen we godverdomme weer van gerrit
na eerst al adriaan harry rudy ramses
en simon martin mies gerard jan en anders
is het hugo wel uit belgië en dan

zal je altijd zien dat morgen ineens
wel de naam van een klootzak opduikt
en dat ik er dan niet ben om die te lezen

ml

zondag 10 juni 2012

NOS Jounaal Anno 2012

"Het belangrijkste
nieuws van vandaag

Spelers en supporters
pakken de draad weer op."

donderdag 24 mei 2012

ja hoor, het is alweer zo ver

Prorail: "De warmte heeft ons parten gespeeld".

ontspoord

heel het land zucht
bij warm weer even
later zijn er blaadjes
dan is er weer sneeuw

de dooi daarna ook
veel narigheid maar dan
eindelijk de lente
tijd voor onderhoud

ml

zondag 13 mei 2012

ja - het is weer eens moederdag


mulisch baby - ich habe angst

bij de buren slaat de klok
het uur onrust - even verderop
schreeuwt een moeder heil hitler
bij het ochtendorgasme

pas in de middag wordt ze anti-duits
eerst moeten ze nog de hond afknallen

ja er ligt een mooie dag
in het verschiet

ml

vrijdag 4 mei 2012

for whom the bell tolls: pim fortuyn 19 02 48 - 06 05 02

"He was very intelligent and it was very intelligent that he was killed"
(Hemingway; For whom the bell tolls, blz. 234)


lächelt da einer?

kugel
in der glatze
auw!
das tut weh

klammheimliche freude?

ach nee

ml

zondag 29 april 2012

TONIGHT: THE X'S PLAY AT LIFE I LIVE!

De line-up van BK Skooltainer op LIFE I LIVE ziet er als volgt uit: 19:00-19:20 Quintus (Talent Event) 19:40-20:00 The X’s (Interscholaire) 20:20-20:40 Lulu and the Fancy Tens (Interscholaire) 21:00-21:20 Professor Sage (Interscholaire) 21:40-22:00 Crystal Water (Interscholaire) 22:20-22:40 Close Up (High School Music Competition) The X's (van links naar rechts: Pablo Kattenberg, Celine Kattenberg, Cat Guimarães, Wing-Yu Lee en Jun Lerou foto van links naar rechts: Pablo Kattenberg, Celine Kattenberg, Cat Guimarães, Wing-Yu Lee, Jun Lerou

maandag 16 april 2012

ondertussen bij pom wolff

Nieuws : MAX LEROU nu dichter bij eijlders – of wat hadden reinier de rooie, nihad hrustanbegovic, michiel van rooij met elkaar gemeen? Eijlders thema kunst van alle kanten belicht met 'Haagse bluf en Amsterdamse kapsones'.



Morgen zeker drie verhalen hier. Nu maar eerst even de foto's. Max lerou dichter bij eijlders. De bundel vloog amsterdam in. Als u er nog een wil bemachtigen moet u snel naar mieke, snel naar de bar. Later is nu! En ja hoor hij was trots. Max te midden van de hardcore van eijlders ronald offerman, lisan lauvenberg, rik comello, frans terken, joop scholten, loes essen, jako fennek, sander brouwer, domninique van amsterdam, jan willem van hamel, michiel van rooij, martin aart, ik kan eindeloos doorgaan – de ouwe aachenende ook, aurora guds. Hoog bezoek – een virtuoze concertgebouw pianist, reinier de rooie de parel van hengelo (nog even stadsdichter) op bezoek. Eijlders heet iedereen welkom.


de nieuwe eijlders bundel. laten we bij het begin beginnen. de presentatie van de jaarlijkse bundel. de belangrijkste werken van max in amsterdam bijeengebracht. de titel zijn devies.



signeersessie na zijn optreden. max memoreerde een stuk amsterdam dat 50 jaar geleden de fik in vloog nabij eijlders. op zijn site moet u dat maar nalezen.



hoog bezoek uit Hengelo








de stadsdichter reinier de rooie, zou het een idee zijn? eijlders op pad in hengelo? in het lambooijhuisje. reinier had een voornaam concertgebouw pianist (bovenal accordeon-virtuoos, zie link red.) als gast meegenomen. paste in het thema kunst van de middag.














Nihad Hrustanbegovic

de jongen speelde eijlders bijna naar god, aan gort.


en waren er mooie meisjes bij meneer wolluf. brult bettie hier opgetogen in de VU. 'wijvenjagers die dichters vertel mij wat.' je bent wel weer helemaal de oude, bettie als ik je zo mag samenvatten. én je bent ook op de hoogte als ik zo vrij mag zijn.



liet bet het viltje zien geschreven door MICHIEL VAN ROOIJ voor webmaster. dichter legt op een verantwoorde poetische wijze vast wat ze zo fijn in de VU verwoorden. je moet het poetisch zien bettie. 'geen pik is zo hard als het leven' en meneer lerou kan het weten.



over michiel van rooij hier morgen meer. de dichter van eijlders die aan het roelof hartplein woont en hoe we over jan arends spraken.
over lisan wil ik morgen ook nog een dingetje kwijt. zet u maar schrap. waarom was jako te laat? ik heb het voor u achterhaald. albert van de dingus zal hier met rode oortjes lezen. zo hebben we morgen ook nog wat. van alle kanten kunst vandaag - waarom is eijlders op de derde zondag van de maand het hart van amsterdam? eigenlijk zijn er geen woorden voor. het is een feest om op een plaats te mogen zijn waar zoveel gegeven wordt.

Pom Wolff, 16 april 2012

ondertussen in eijlders


Daar sta ik dan, een hagenees pur sang, in de Korte Leidsedwarsstraat, met mijn eerste bundel.
De Korte Leidsedwarsstraat nota bene, BAKERMAT...waar, en noem het gerust frappant dat ik dan als hagenees, in tegenstelling tot de huidig Leidsepein-generatie, wel weet, dat het deze week exact 50 jaar geleden is, dat in deze straat op nummer 31 (pal naast Eijlders) de werkplaats van Nicolaas Kroese tot de grond toe affikte.

Het pand was in gebruik als Kankerkerk, de kerk voor de bewuste nicotinisten; de anti-rook Leidsepleiners...bij de rituelen kwam veel rook vrij.
De leider van de sekte, geestenbezweerder, sjamaan, magiër, voormalig glazenwasser Robert Jasper Grootveld werd kort na de brand door de politie ingesloten.

Het is bijna middernacht als Grootveld die woensdagavond een papieren fakkel over zijn schouder gooit, midden in een hoop houtkrullen die besprenkeld zijn met petroleum.
Rookwolken verspreiden zich, het publiek doet de publicity-song en hoest eensgezind uche uche uche.
Niemand slaat alarm...tot de vlammen uit hun dak gaan.

Jasper de onverschrokkene op het dak van zijn tempel krijgt sigaretten toegeworpen...een rookoffer.
Hij schreeuwt: "dit wordt een historisch moment...gedenk Vander Lubbe."

Robbie kwam er uiteindelijk met een voorwaardelijke straf van af, maar, vijftig jaar later, werd ik in Den Haag bijna gelyncht, want je eerste bundel niet uitgeven in de stad der steden...je bent daar dan toch zo'n beetje een landverrader, volgens de code van den haag, die zolang de voorraad strekt, met het bloed van Aadje Mansveld wordt getatoeerd op het achterhoofd van elke pasgeborene.
Een hagenees ja, maar ik veeg mijn bips aan de literaire winterkoninkjes die daar heersen, sinds de gemiddelde hofstedeling het vals plat van de grollenbakkers houdt voor residentiële poëzie.

Trots ben ik hier in bakermat Eijlders mijn debuut te mogen maken.
Mieke, Floor, Paul en Ronald, ik omhels jullie; dank voor het vertrouwen. En Pom, jij ook een knuffel voor de mooie woorden ter inleiding.
Alle anderen hier ook bedankt voor jullie collegialiteit en wat mij betreft staat Ado dit jaar het kampioenschap af aan Ajax.

eijlders

harde woorden zijn hier van de liefde
zoals gesteente soms zacht
waar anders hoor je nog
de teerzijde van een vechtjas

gekscherend zet hij het mes op de keel
er volgt een flikflak van de tong
een kunstje met om de drie
een vette mop daarbovenop

trekt hij een giftand en vergeeft
met één handkus twee vrouwen slechts
een beest lapt de regels van het spel
aan de laars van de nachtwaker

sluiptrekkingen maakt hij
door een taal doorspekt
met leedtekens die flakkeren
in de lichtkrant van een wereld
die zich niet draaien laat
storingen worden hier hoofdelijk omgeslagen

de tijd houdt wel even zijn pas in
een ideaal moment hem eens lekker
in zijn reet te nemen

ml

eijlders, 15 april 2015

zondag 15 april 2012














max 25

steek je tong eens uit schatje dank je wel
ja inderdaad zo in het donker
lijk je wel wat op een ritssluiting

26 kilo zeg je dat is nou jammer
maar als je een botje breken wilt
gooi ik de stukken wel voor je weg

ml

donderdag 5 april 2012

Günter Grass in de 'Süddeutsche Zeitung' op 4 april 2012: Was gesagt werden muss

Was gesagt werden muss

Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.

Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.

Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren - wenn auch geheimgehalten -
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?

Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er mißachtet wird;
das Verdikt "Antisemitismus" ist geläufig.

Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muß.

Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.

Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muß,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir - als Deutsche belastet genug -
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.

Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.

Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen.

Günter Grass
- 'Süddeutsche Zeitung', 4 april 2012

maandag 19 maart 2012

You Wait for Me with Dust - by Liu Xiaobo

This poem is available for free public use only on 20th March 2012, as part of the worldwide readings in support of the internationales literaturfestival berlin's Freedom for Liu Xiaobo appeal.

This poem is part of a selection of Chinese poetry translated by, Zheng Danyi, Shirley Lee and Martin Alexander, and published by the Asia Literary Review.

You Wait for Me with Dust
- for my wife, who waits every day

nothing remains in your name, nothing
but to wait for me, together with the dust of our home
those layers
amassed, overflowing, in every corner
you're unwilling to pull apart the curtains
and let the light disturb their stillness
over the bookshelf, the handwritten label is covered in dust
on the carpet the pattern inhales the dust
when you are writing a letter to me
and love that the nib’s tipped with dust
my eyes are stabbed with pain
you sit there all day long
not daring to move
for fear that your footsteps will trample the dust
you try to control your breathing
using silence to write a story.
At times like this
the suffocating dust
offers the only loyalty
your vision, breath and time
permeate the dust
in the depth of your soul
the tomb inch by inch is
piled up from the feet
reaching the chest
reaching the throat
you know that the tomb
is your best resting place
waiting for me there
with no source of fear or alarm
this is why you prefer dust
in the dark, in calm suffocation
waiting, waiting for me
you wait for me with dust
refusing the sunlight and movement of air
just let the dust bury you altogether
just let yourself fall asleep in the dust
until I return
and you come awake
wiping the dust from your skin and your soul.
What a miracle – back from the dead.

©Liu Xiaobo

April 9th 1999

zondag 26 februari 2012

robert jasper grootveld 19 07 1932 - 26 02 2009

de stem van rjg echoot nog wat na in de korte leidsedwarsstraat

er wordt gerocheld
uche uche uche
dan gekweld piepen

onheilspellend ruisen een spel
als dat van de wind fluitend
in de bochten rond zijn beeld

je VOELT het tochten van
slechte adem door de mond
levert niet op slag de dood

nee die dobbert rustig wat
met zijn ogen dicht in een
bad vol hoestdrank

ml

vrijdag 24 februari 2012

lech 2012

een ver van mijn bed show
u hoort het mij niet zeggen
majesteit

maar om nu te beweren
dat we bij elkaar
de deur plat lopen

ik ben jeroen krabbé niet

ml

donderdag 23 februari 2012

Voor het gezelschap Arnon Grunberg


de multipele mens

kijk hem eens dubbel liggen
van het lachen hij spartelt niet
tegen zijn beentjes trappen
met het kraaien van plezier
om dat ene personage

de anderen - een stuk of acht
al uren in conclaaf zingt de vanger
van de kat een een vol octaaf lager
en tapt uit ikea-houten vat een schlager

terwijl hij zijn oma kopjes geeft
slaat zij haar lederhosen dijen

ml

woensdag 22 februari 2012

even met chiel hessels naar het spui

haagse bluf in de centrale bieb

stel je bent een lettervreter
maar je hebt door vraatzucht
chronisch last van maag en darm
je spijsvertering dyslectisch
een buik vol literaire griep

dan laat je je beter snel behandelen
door de specialisten van de bieb

ml

maandag 20 februari 2012

de jantje van leiden trofee; opgedragen aan adriaan bontebal

Gisteren kreeg ik in Eijlders uit handen van Lisan Lauvenberg de Jantje van Leiden wisseltrofee uitgereikt.
Die trofee heb ik aan Aad opgedragen.
Ik had slechts wat steekwoorden bij me, maar het is me toch aardig gelukt de tekst te reproduceren:

Vorige week 11 februari overleed Adriaan Bontebal, ooit een van mijn beste vrienden.
Zonder hem zou ik hier helemaal niet staan. Het was Aad die mij aanspoorde de korte verhalen die ik ooit schreef, nog meer in te korten, te verdichten.
“Laat die korte verhaaltjes maar aan mij, jij moet powezie gaan schrijven en daarmee het podium op”. Ik kan daarom niet anders dan dit beeldje aan hem opdragen.

In de Groene van deze week noemt Erik Lindner Bontebal de Carmiggelt van de kraakbeweging, maar voor mij is hij eerder de Pierre Jansen van de literatuur.
Alles las hij, en je zou haast denken dat hij alles gelezen heeft; geen schrijver leek hem onbekend, van elke schrijver had hij wel een boek in huis, een huis dat door boeken gedragen wordt.
En had hij wat dubbel, een metertje Claus, twee planken Vestdijk, dan vroeg hij “Heb je nog ruimte in je fietstas? Hier neem mee”...slingerend ging ik dan met 20 kg boeken weer naar mijn eigen huis.

Aad wist van elke schrijver. Slechts eenmaal is het mij gelukt een boek aan hem cadeau te doen, waarvan hij zelf, schrijver en titel, nog nooit gehoord had...nota bene Gunther Kunert's
De teraardebestelling vond in alle stilte plaats.

Met Bontebal heb ik talloze Hagenezen uitgezwaaid, meestal niet zo geruisloos.
Nu is hij ons voorgegaan, het pad verkennen; de ganse Residentie heeft zich vrijdag rond het vuur geschaard, alleen ik was daar niet bij.

We hadden ruzie moet u weten.
Ingewijden weten van hoed en rand, de hoed heb ik thuis aan de kapstok gelaten...wat knaagt, onvermijdelijk, is de notie dat ik Bontebal nu niet meer kan zeggen dat hij in mijn hart nog altijd die vriend is, die hij altijd al was.
Aan jullie kan ik alleen maar zeggen dat als je in onmin leeft met iemand die je dierbaar was...is, ga er als de sodemieter heen en maak het goed.

Mij rest slechts het pad over het knekelveld, door de dood heen; daarom nu, in Eijlders nota bene, wat toepassselijks uit het werk van de oude bard.
















de gedichten die ik voorlas uit het werk van Aad:

OVERLEVEN
(naar Roger McGough)

Iedere dag
denk ik aan de dood
Aan ziektes, aan honger
geweld, terreur en oorlog
het einde der tijden

Het weerhoudt me
van peinzen

POETRY PLUGGED

Dichtersavondjes
Zij slepen zich vaak voort
als de crematieviering
van een minder geliefd
familielid
waarbij zelfs de kist
het verdomd
vlam te vatten

SAVOIR VIVRE

Je hele leven
pitten

Stilzwijgend
sterven

En dan toch
een leuke
advertentie
in de krant

MIJN LAATSTE WENS

Als ik dood ben
wil ik worden
geplastificeerd
in vlammend rood
en worden bijgezet
tegen de
donkerblauwe wand
met de helgele spot
in de noordoosthoek
van de zitkuil

en een
overlijdensbericht
in Avenue
en VT/Wonen

© Adriaan Bontebal

De eerste twee gedichten komen uit 'Overleven met het
oorsmeer in de ketting'; de andere twee uit 'Een goot met uitzicht'

zaterdag 11 februari 2012

ADRIAAN BONTEBAL 28 05 1952 - 11 02 2012

absent - een groeigedicht

namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde

nooit staat er mark maxime
geert of gert voor mijn part
was het jolande geweest nee

lezen we godverdomme weer van adriaan
na eerst al harry rudy ramses en simon
martin mies gerard jan en anders is het
hugo wel uit belgië en dan

zal je altijd zien dat morgen ineens
wel de naam van een klootzak opduikt
en dat ik er dan niet ben om die te lezen

ml


vrijdag 3 februari 2012

half uurtje sneeuw; gansch het raderwerk staat stil

ontspoord

heel het land zucht
bij warm weer even
later zijn er blaadjes
dan is er weer sneeuw

de dooi daarna ook
veel narigheid maar dan
eindelijk de lente
tijd voor onderhoud

ml

dinsdag 31 januari 2012

de natuur is symmetrisch

we hebben twee ogen
twee oren en een neus
twee gaten

één mond weliswaar
waarmee we praten
voor twee

ml

zondag 29 januari 2012

zij aan zij met maria van oosten - coc prijs op de valreep

COC-prijs voor Maria van Oosten en Boris Dittrich

uit de De Volkrant van vandaag:

Homo-organisatie COC heeft dit jaar de Bob Angelo-penning gegeven aan politicus Boris Dittrich en uitgever Maria van Oosten.
De organisatie reikt de prijs jaarlijks uit aan personen of organisaties die zich hebben onderscheiden in de strijd voor gelijke rechten voor homoseksuele mannen, lesbische vrouwen en bi- en transseksuelen.
lees hier verder

Onderstaand gedicht hier al eerder ivm dit bericht

zomer op de valreep (voor maria van oosten*)

ieder jaar acht maal
een feestmaal

chapeau en mag ik
deze dans althans
deze dag en later

veel later nog
wat sjans en
wijn meer wijn

©ml

* uitgever zij aan zij

donderdag 19 januari 2012

ze houdt van zwarte romantiek waar melancholie, dood en leven centraal staan...daarom hier voor E.

geen pik zo hard als het leven

stervende dichters met het verongelijkte
smoel van een verstoten minnaar
hij heeft ze al zo vaak gezien

koud en bloedeloos het hoofd onder
protest verlaten denken ze nog
er onder uit te komen
tot de dood zijn stem verheft

eens gegeven blijft gegeven
we doen hier niet aan bijna dood

tevreden kijkt hij uit over de akker die hij
al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen
met hun al stomptandige monden

fris en monter gaat de dood dan
weer op weg vrienden
maken voor het leven

ml

zondag 15 januari 2012




Who is who & what do they do?

Poets: Nico van Apeldoorn, Merik van der Torren, Max Lerou, Pom Wolff, Birgit Parinussa, GW Sok, Harry Westerink, Cihan Ugural, Peter Posthumus

Speech: Peter Storm, Klaas de Jonge,

Music: The World Fusion Band, De Raaskal Bom Fukkerz, Professional Savage, Bucket Boyz/Zibabu performing with poet Joke Kaviaar

Theatre: Alejandra Slutzky and Jan Kees Helms performing 'Op Slot', Elise Luyten (surprise), Theater van de Eindeloze Onzin (confrontational!)

Art: Loreli, Papa Sakho

Radio: Radio Patapoe, M2M radio

Stories: Vluchtelingen Op Straat

Action-info: Doorbraak, ASKV Steunpunt Vluchtelingen, Anarchistische Groep Amsterdam (AGA)

VJ: Tristan

Complete info here

live stream starts at 21 hrs


van de haatzaaier en de oogst

hij grijpt wat letters en
begrijpt hij heeft nu
een lettergreep

hij meet de greep en
weet vijf letters
verankerd

in vaste bodem bloeit
de kleur van het woord en
het woord is een kunstige greep
het woord is bloed

ml

vrijdag 13 januari 2012

de bananenboot vaart over 28 jaar weer terug













en de bananenboot kwam van comacabana

onder ons gezegd en gezwogen
we roken een jonko - ze is skaffa
we droppen nog een pintoe
ik vinger die puta een beetje en conjo
ineens doet ze het niet meer

natuurlijk hebben ze die motjo niet gevonden
met mij kan je niet fucken man
en die tjappie jongen die tjappie
kiepert
haar zo zonder gewicht

geen moment was ik para
die longen lopen zo vol water
dan ga je echt niet drijven weet je

ik ben zo fucking weerie
hoe dichter je bij mij komt
hoe dichter bij de haaien

ml