Vriendinnen die mij wat intiemer kennen weten dat ik geen tietenman ben.
Even nuanceren, ze zijn heerlijk om mee te spelen, je kunt je er genoeglijk tegen vleien, daarbij lieve woordjes koeren, maar of ze nu groot zijn of juist heel klein, een beetje hangen, eventueel elk een andere kant uit kijken, mij maakt het (en hoe anders is dat bij de dames in kwestie) niet uit.
Maar o wat heb ik tegenwoordig te doen met de kleine cupjes, wanneer het weer die tijd van het jaar is waarin de gevreesde pletterijbus in de wijk geparkeerd wordt.
Vroeger niet dan? hoor ik enkele dames brommen.
Jawel haast ik mij te zeggen, vroeger ook, alleen kwam dat voort uit de warme empathische gevoelens waarmee ik gewoon ben jullie te omhelzen.
Evenzo als opoe op bezoek kwam en de vlag uithing, waarbij menige vriendin onder helse maanstondelijke pijnen in woede uitbarstte, wanneer je begrip- en liefdevol een arm om haar heensloeg, en dan zij met een "je hebt geen idee hoe het VOELT!"
Nou dames, ik kan jullie vertellen dat ik inmiddels, en ik ben vrijwel zeker de eerste en enige man in jullie omgeving, precies weet hoe het voelt.
Was het een vreemde tinteling, iets tussen branden en jeuken in? Die specifieke sensatie laat zich lastig omschrijven. Maar wat kan het schelen? Ik voelde aan mijn linkertepel en verdomd, daar zat een tamelijk hard knobbeltje. Deed het pijn? Nee, niet echt, maar die tepel was ineens wel zo groot als die van een gemiddelde strandnimf en verdomd als je goed keek begon het daaromheen al een beetje op een borst te lijken.
Rechts niet, dat was dan wel weer een beetje jammer.
Toch maar huisarts toe. "We gaan een echo laten maken" en ik dacht nog, wat leuk die gast gaat gezellig mee maar dat bleek dan weer niet de bedoeling. Flauw ja ik weet, maar enige irritatie over dat 'we' wil ik graag even met jullie delen.
"Wat willen we eten meneer Lerou...zijn we al naar het toilet geweest?" je kent dat taalgebruik wel.
Enfin, echo maken dus.
"Goedemiddag ik heb een afspraak met de echomachinist".
"Ah meneer Lerou, fijn dat u er bent. Als u alvast het bovenlichaam ontkleedt, kom ik u zo halen".
.....
"Komt u maar verder en wilt u dan hier voor dit apparaat komen staan?"
Nu heb ik als het om ziekenhuisbezoek gaat vaker voor helse vuren gestaan, maar dit leek wel heel erg op het zo gevreesde martelwerktuig uit de door velen van jullie in bloedstollende beeldtaal gegoten verhalen.
Een ding wist ik zeker, dat was geen echoapparaat.
Een echo, weet ik uit ervaring, onderga je (meestal) liggend, daar komen klodders lekker koude gel aan te pas die je er later zelf weer af mag vegen.
Nog steeds zwaar onder de indruk mompelde ik opnieuw iets over echo. Het klonk waarschijnlijk alsof het uit een put omhoog kaatste; de pletster van dienst evenwel reageerde met het magische woord "protocol".
Ja en als iets protocol is dan weet je het wel; daar wijken wij niet van af.
Het monster kantelde en bleef steken in een hoek van 45 graden.
"Komt u nog een klein stapje naar voren en slaat u uw arm maar om het apparaat heen".
Liefdevol omhelzen ook nog...het apparaat, niet de lieve mevrouw die mij geleidde naar het moment suprême en, het is echt waar, WE hebben hier te maken met de opperpletster van het ziekenhuis.
"Echt", begon ze bemoedigend na mijn vraag hoe dat dan moest bij afwezigheid van tiet, "geloof me, het gaat lukken.
Probeer te ontspannen ok?"
De lieve mevrouw, eerste machinist echo cum pletterij, bevond zich inmiddels achter mij en begon mijn rechterborst te masseren. Want die moest ook, WE willen niets uitsluiten nietwaar?
Dat masseren was niet onprettig, de omstandigheden sloten enige erotiek weliswaar uit maar toch, niet onprettig.
Ecce homo - een naïeveling.
Voor ik het wist had ik een tiet en die tiet zat ineens, zonder enige waarschuwing, tussen twee stalen platen. Ontsnappen was uitgesloten, zoiets weet je instinctief.
"Blijft u zo even staan", zei de executeur. Alsof ik ergens heen kon!
De lieve mevrouw ging even op een knopje drukken, wat gezoem en hop daar gleden de stalen platen soepel uit elkaar.
En toen moest de linker nog.
Apparaat andere kant uit gekanteld, liefdevol omhelzen, nu met links en de oppermachinist ging weer masseren.
Dat ik ditmaal ongelooflijk op mijn hoede was, het maakte geen flikker uit.
Het apparaat en die lieve mevrouw spelen onder een hoedje, ik zweer jullie. Ineens zat ik klem en weer zag ik het niet aankomen. Niet echt.
Zoals je intens naar een illusionist kijkt; je gaat het trucje doorkrijgen, maar voor je het weet heb je een ring door je tepel.
Dit alles doorstaan gingen WE toch ook nog even aan de echo.
Dokter die uitvoering van Het Protocol had verordonneerd nam nu zelf de honneurs waar.
Je kent het type wel. Dat komt binnen, geeft een slap handje zonder je aan te kijken, mompelt onverstaanbaar een naam, kloddert wat troep op je borst, haalt de sensor er overheen, staat op en zegt "gewoon een verstopte talgklier of mastitis" en reikt al tijdens het weglopen weer een paar slappe vingers.
Meneer leek zowaar teleurgesteld.
Gemiddeld zijn 87 mannen per jaar wel de lul. Ik zat er niet bij.
"Zo'n verstopping dokter, is dat reden voor een feestje of gaan WE daar nog wat aan doen"?
Maar hij hoorde het niet.
De pest in.
ml
09 03 2015
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten