gekluisterd voor de buis terwijl heel holland bakt, bakt de regering heel holland een poets...en de banken? daar rolt het management over zichzelf heen van het lachen; hoe meer bagger op de buis (zet 'm op Sjonnie, juicht het voor hun beste klant*) hoe beter.
de nieuwste truc?
negatieve spaarrente.
wat zegt u?
negatieve spaarrente.
huh?
dat je gaat betalen, aan de bank, als je daar spaargeld deponeert.
ECHT geld dus, dat jij daar brengt. geld waarmee de bank de boeken opfleurt, handel drijft, winst maakt. niet dat virtuele mikkie mous spul, getallen dus die gewoon worden ingetikt op een pc wanneer je daar wat gaat lenen.
dus hullie tikken nepgeld in de pc en ik breng ECHT geld naar hullie?
precies.
En dat mag?
ja.
maar vroeger kreeg ik over mijn echte geld toch wat rente; dat als ik mijn centjes terug wou, wat meer ECHT geld meekreeg dan ik had ingelegd...toch?
ja.
ik snap het niet. Krijg ik dan straks mijn eigen poen terug en de rente in de vorm van virtuele pegels?
mocht je willen.
huh?
jij gaat straks ECHT geld aan hullie betalen.
huh?
luister. straks breng jij ECHT spaargeld naar de bank en als je dan na een tijdje dat geld weer wilt hebben krijg je minder mee naar huis dan dat je hebt gebracht.
ook als ik mijn ECHTE geld op een spaarrekening heb gezet?
ja.
huh?
ja jongen. zo vullen ze dat zwarte gat aan, die virtuele getalletjes weet je wel.
krijg nou tieten!
nou liever niet, maar lees nog even mijn dialoogje met Tom van de rabobank.
ik ben voorzichtig een kleine fittie aan het opbouwen. Tom is even wat stil maar dat gaat, als het aan mij ligt, niet lang duren want ik trek morgen gewoon weer aan de twitterbel.
1. max lerou @maxlerou Mar 17
Banken willen een negatieve rente...goed, dan halen we nu massaal ons spaargeld weg #Rabo #ABNAMRO #ING
Rabobank @Rabobank Mar 17
@maxlerou Wij willen ook zeker geen negatieve rente, Max. Het lijkt er ook niet op dat dit staat te gebeuren. ^Tom
max lerou @maxlerou 21h21 hours ago
@Rabobank weet je wat ^ Tom; ik tik gewoon een bedrag in en dat staat dan op mijn rekening...zijn we van het gezeur af
Rabobank @Rabobank 7h7 hours ago
@maxlerou We zijn geen liefdadigheidsinstelling, Max. Dus dat gaat 'm helaas niet worden. ^Tom
max lerou @maxlerou 7h7 hours ago
@Rabobank het is net of ik Vincent Vega hoor ^Tom.
Rabobank @Rabobank 7h7 hours ago
@maxlerou Bedankt voor het compliment! Vergeleken worden met één van de coolste filmkaraters ooit! :) ^Tom
max lerou @maxlerou 7h7 hours ago
@Rabobank het is bepaald veelzeggend dat een bankmedewerker zich senang voelt bij de beschuldiging van gangsterpraktijken ^Tom
UPDATE 18.03 - ^Tom heet nu ^Lisa:
Rabobank @Rabobank 13m13 minutes ago
@maxlerou Jammer dat je het zo ziet, Max. Ik ben bang dat ik dat beeld niet bij jou kan veranderen. Ik wens je een fijne avond toe. ^Lisa
KASSA: RABO bereidt zich voor op negatieve spaarrente
woensdag 18 maart 2015
vrijdag 13 maart 2015
letters to thailand part 14
To the boys and girls of the LEO CLUB C/o the honourable chairperson BeeBee, The Construction View Hotel Ao Nang
getting physical
To watch sport on tv is not for me, let alone writing about it. Yet plenty of people seem to do both…they spend on average some 200 days a year on the couch, missing nothing. More than a few have been reported with bedsores. I know of one who beats all. His record stands at 288 days…not including the time he needed to recover from all the self inflicted tumbles down the stairs.
Keeping himself alive with the crumbs and bones left over by his cats, this guy just about does anything not to have to leave the house. It’s not that he doesn’t like people, they just sometimes scare the living daylight out of him. I’m his friend and as friends do we get drunk together. At times I take the couch, still warm, as he crawls upstairs and I swear I’ve seen him perform one of his nifty tricks just as he thought I was already in a coma. In his hand he had a small screwdriver, fuck if I know where he got that from, and loosened all the screws that held the banisters to the wall.
Sure enough next day he came rolling down the steps…hollering he’d broken all his bloody bones…ofcourse he was still shitfaced so he’d broken fuck all. Summer and winter, big sports events have an overlap as were they sticky lovers…the man on the couch knows no rest, he’s keeping track. And lists…always those bloody useless lists that tell you even whether that year’s favorite had a proper shit on a particular morning.
Wintertime is for speed skating…local, national, European and World games, then there are Olympic wintergames, ski-jumping you name it. Now with summer in near view, you can see guys in loud coloured garments cycling till their balls get beyond the point of possible repair. One of those contests is held in Belgium. Maybe the only one I can understand. Those fellahs steer their bikes into the first bar they come across, down two pints of lager and race out through the back door. Those who cross the finish line after having passed through at least 30 bars are all declared winner…really! So yes it’s true, at times it is good fun, more often though because of the comments by the so-called experts…"He’s slamming his arm straight through the ball!", I heared somebody comment as, just accidental, I’d zapped a few seconds of my life into the world of tennis. The winner was The Terminator.
The game sucks anyway.These milionaires seem to have evolved the game into a one stroke affair..they play it like they fuck and they call the point an Ace …shit, to us, me and my mates, that was an honourary title that had to be earned by climbing soft rock, an incredible dangerous affair that, what else, is still on top of my list of favorite sports.While the diehards write their stories during the most bitter of cold spells, I will snug even closer against my ‘muse du moment’.
In summer I play my game at the beach…records of Olympic standards go to smithereens in the glow of the setting sun.
letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7
letters to thailand - part 8
letters to thailand - part 9
letters to thailand - part 10
letters to thailand - part 11
letters to thailand - part 12
letters to thailand - part 13
getting physical
To watch sport on tv is not for me, let alone writing about it. Yet plenty of people seem to do both…they spend on average some 200 days a year on the couch, missing nothing. More than a few have been reported with bedsores. I know of one who beats all. His record stands at 288 days…not including the time he needed to recover from all the self inflicted tumbles down the stairs.
Keeping himself alive with the crumbs and bones left over by his cats, this guy just about does anything not to have to leave the house. It’s not that he doesn’t like people, they just sometimes scare the living daylight out of him. I’m his friend and as friends do we get drunk together. At times I take the couch, still warm, as he crawls upstairs and I swear I’ve seen him perform one of his nifty tricks just as he thought I was already in a coma. In his hand he had a small screwdriver, fuck if I know where he got that from, and loosened all the screws that held the banisters to the wall.
Sure enough next day he came rolling down the steps…hollering he’d broken all his bloody bones…ofcourse he was still shitfaced so he’d broken fuck all. Summer and winter, big sports events have an overlap as were they sticky lovers…the man on the couch knows no rest, he’s keeping track. And lists…always those bloody useless lists that tell you even whether that year’s favorite had a proper shit on a particular morning.
Wintertime is for speed skating…local, national, European and World games, then there are Olympic wintergames, ski-jumping you name it. Now with summer in near view, you can see guys in loud coloured garments cycling till their balls get beyond the point of possible repair. One of those contests is held in Belgium. Maybe the only one I can understand. Those fellahs steer their bikes into the first bar they come across, down two pints of lager and race out through the back door. Those who cross the finish line after having passed through at least 30 bars are all declared winner…really! So yes it’s true, at times it is good fun, more often though because of the comments by the so-called experts…"He’s slamming his arm straight through the ball!", I heared somebody comment as, just accidental, I’d zapped a few seconds of my life into the world of tennis. The winner was The Terminator.
The game sucks anyway.These milionaires seem to have evolved the game into a one stroke affair..they play it like they fuck and they call the point an Ace …shit, to us, me and my mates, that was an honourary title that had to be earned by climbing soft rock, an incredible dangerous affair that, what else, is still on top of my list of favorite sports.While the diehards write their stories during the most bitter of cold spells, I will snug even closer against my ‘muse du moment’.
In summer I play my game at the beach…records of Olympic standards go to smithereens in the glow of the setting sun.
letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
letters to thailand - part 3
letters to thailand - part 4
letters to thailand - part 5
letters to thailand - part 6
letters to thailand - part 7
letters to thailand - part 8
letters to thailand - part 9
letters to thailand - part 10
letters to thailand - part 11
letters to thailand - part 12
letters to thailand - part 13
woensdag 11 maart 2015
maandag 9 maart 2015
krijg nou tieten - een verhaal over compressie zonder compassie
Vriendinnen die mij wat intiemer kennen weten dat ik geen tietenman ben.
Even nuanceren, ze zijn heerlijk om mee te spelen, je kunt je er genoeglijk tegen vleien, daarbij lieve woordjes koeren, maar of ze nu groot zijn of juist heel klein, een beetje hangen, eventueel elk een andere kant uit kijken, mij maakt het (en hoe anders is dat bij de dames in kwestie) niet uit.
Maar o wat heb ik tegenwoordig te doen met de kleine cupjes, wanneer het weer die tijd van het jaar is waarin de gevreesde pletterijbus in de wijk geparkeerd wordt.
Vroeger niet dan? hoor ik enkele dames brommen.
Jawel haast ik mij te zeggen, vroeger ook, alleen kwam dat voort uit de warme empathische gevoelens waarmee ik gewoon ben jullie te omhelzen.
Evenzo als opoe op bezoek kwam en de vlag uithing, waarbij menige vriendin onder helse maanstondelijke pijnen in woede uitbarstte, wanneer je begrip- en liefdevol een arm om haar heensloeg, en dan zij met een "je hebt geen idee hoe het VOELT!"
Nou dames, ik kan jullie vertellen dat ik inmiddels, en ik ben vrijwel zeker de eerste en enige man in jullie omgeving, precies weet hoe het voelt.
Was het een vreemde tinteling, iets tussen branden en jeuken in? Die specifieke sensatie laat zich lastig omschrijven. Maar wat kan het schelen? Ik voelde aan mijn linkertepel en verdomd, daar zat een tamelijk hard knobbeltje. Deed het pijn? Nee, niet echt, maar die tepel was ineens wel zo groot als die van een gemiddelde strandnimf en verdomd als je goed keek begon het daaromheen al een beetje op een borst te lijken.
Rechts niet, dat was dan wel weer een beetje jammer.
Toch maar huisarts toe. "We gaan een echo laten maken" en ik dacht nog, wat leuk die gast gaat gezellig mee maar dat bleek dan weer niet de bedoeling. Flauw ja ik weet, maar enige irritatie over dat 'we' wil ik graag even met jullie delen.
"Wat willen we eten meneer Lerou...zijn we al naar het toilet geweest?" je kent dat taalgebruik wel.
Enfin, echo maken dus.
"Goedemiddag ik heb een afspraak met de echomachinist".
"Ah meneer Lerou, fijn dat u er bent. Als u alvast het bovenlichaam ontkleedt, kom ik u zo halen".
.....
"Komt u maar verder en wilt u dan hier voor dit apparaat komen staan?"
Nu heb ik als het om ziekenhuisbezoek gaat vaker voor helse vuren gestaan, maar dit leek wel heel erg op het zo gevreesde martelwerktuig uit de door velen van jullie in bloedstollende beeldtaal gegoten verhalen.
Een ding wist ik zeker, dat was geen echoapparaat.
Een echo, weet ik uit ervaring, onderga je (meestal) liggend, daar komen klodders lekker koude gel aan te pas die je er later zelf weer af mag vegen.
Nog steeds zwaar onder de indruk mompelde ik opnieuw iets over echo. Het klonk waarschijnlijk alsof het uit een put omhoog kaatste; de pletster van dienst evenwel reageerde met het magische woord "protocol".
Ja en als iets protocol is dan weet je het wel; daar wijken wij niet van af.
Het monster kantelde en bleef steken in een hoek van 45 graden.
"Komt u nog een klein stapje naar voren en slaat u uw arm maar om het apparaat heen".
Liefdevol omhelzen ook nog...het apparaat, niet de lieve mevrouw die mij geleidde naar het moment suprême en, het is echt waar, WE hebben hier te maken met de opperpletster van het ziekenhuis.
"Echt", begon ze bemoedigend na mijn vraag hoe dat dan moest bij afwezigheid van tiet, "geloof me, het gaat lukken.
Probeer te ontspannen ok?"
De lieve mevrouw, eerste machinist echo cum pletterij, bevond zich inmiddels achter mij en begon mijn rechterborst te masseren. Want die moest ook, WE willen niets uitsluiten nietwaar?
Dat masseren was niet onprettig, de omstandigheden sloten enige erotiek weliswaar uit maar toch, niet onprettig.
Ecce homo - een naïeveling.
Voor ik het wist had ik een tiet en die tiet zat ineens, zonder enige waarschuwing, tussen twee stalen platen. Ontsnappen was uitgesloten, zoiets weet je instinctief.
"Blijft u zo even staan", zei de executeur. Alsof ik ergens heen kon!
De lieve mevrouw ging even op een knopje drukken, wat gezoem en hop daar gleden de stalen platen soepel uit elkaar.
En toen moest de linker nog.
Apparaat andere kant uit gekanteld, liefdevol omhelzen, nu met links en de oppermachinist ging weer masseren.
Dat ik ditmaal ongelooflijk op mijn hoede was, het maakte geen flikker uit.
Het apparaat en die lieve mevrouw spelen onder een hoedje, ik zweer jullie. Ineens zat ik klem en weer zag ik het niet aankomen. Niet echt.
Zoals je intens naar een illusionist kijkt; je gaat het trucje doorkrijgen, maar voor je het weet heb je een ring door je tepel.
Dit alles doorstaan gingen WE toch ook nog even aan de echo.
Dokter die uitvoering van Het Protocol had verordonneerd nam nu zelf de honneurs waar.
Je kent het type wel. Dat komt binnen, geeft een slap handje zonder je aan te kijken, mompelt onverstaanbaar een naam, kloddert wat troep op je borst, haalt de sensor er overheen, staat op en zegt "gewoon een verstopte talgklier of mastitis" en reikt al tijdens het weglopen weer een paar slappe vingers.
Meneer leek zowaar teleurgesteld.
Gemiddeld zijn 87 mannen per jaar wel de lul. Ik zat er niet bij.
"Zo'n verstopping dokter, is dat reden voor een feestje of gaan WE daar nog wat aan doen"?
Maar hij hoorde het niet.
De pest in.
ml
09 03 2015
Even nuanceren, ze zijn heerlijk om mee te spelen, je kunt je er genoeglijk tegen vleien, daarbij lieve woordjes koeren, maar of ze nu groot zijn of juist heel klein, een beetje hangen, eventueel elk een andere kant uit kijken, mij maakt het (en hoe anders is dat bij de dames in kwestie) niet uit.
Maar o wat heb ik tegenwoordig te doen met de kleine cupjes, wanneer het weer die tijd van het jaar is waarin de gevreesde pletterijbus in de wijk geparkeerd wordt.
Vroeger niet dan? hoor ik enkele dames brommen.
Jawel haast ik mij te zeggen, vroeger ook, alleen kwam dat voort uit de warme empathische gevoelens waarmee ik gewoon ben jullie te omhelzen.
Evenzo als opoe op bezoek kwam en de vlag uithing, waarbij menige vriendin onder helse maanstondelijke pijnen in woede uitbarstte, wanneer je begrip- en liefdevol een arm om haar heensloeg, en dan zij met een "je hebt geen idee hoe het VOELT!"
Nou dames, ik kan jullie vertellen dat ik inmiddels, en ik ben vrijwel zeker de eerste en enige man in jullie omgeving, precies weet hoe het voelt.
Was het een vreemde tinteling, iets tussen branden en jeuken in? Die specifieke sensatie laat zich lastig omschrijven. Maar wat kan het schelen? Ik voelde aan mijn linkertepel en verdomd, daar zat een tamelijk hard knobbeltje. Deed het pijn? Nee, niet echt, maar die tepel was ineens wel zo groot als die van een gemiddelde strandnimf en verdomd als je goed keek begon het daaromheen al een beetje op een borst te lijken.
Rechts niet, dat was dan wel weer een beetje jammer.
Toch maar huisarts toe. "We gaan een echo laten maken" en ik dacht nog, wat leuk die gast gaat gezellig mee maar dat bleek dan weer niet de bedoeling. Flauw ja ik weet, maar enige irritatie over dat 'we' wil ik graag even met jullie delen.
"Wat willen we eten meneer Lerou...zijn we al naar het toilet geweest?" je kent dat taalgebruik wel.
Enfin, echo maken dus.
"Goedemiddag ik heb een afspraak met de echomachinist".
"Ah meneer Lerou, fijn dat u er bent. Als u alvast het bovenlichaam ontkleedt, kom ik u zo halen".
.....
"Komt u maar verder en wilt u dan hier voor dit apparaat komen staan?"
Nu heb ik als het om ziekenhuisbezoek gaat vaker voor helse vuren gestaan, maar dit leek wel heel erg op het zo gevreesde martelwerktuig uit de door velen van jullie in bloedstollende beeldtaal gegoten verhalen.
Een ding wist ik zeker, dat was geen echoapparaat.
Een echo, weet ik uit ervaring, onderga je (meestal) liggend, daar komen klodders lekker koude gel aan te pas die je er later zelf weer af mag vegen.
Nog steeds zwaar onder de indruk mompelde ik opnieuw iets over echo. Het klonk waarschijnlijk alsof het uit een put omhoog kaatste; de pletster van dienst evenwel reageerde met het magische woord "protocol".
Ja en als iets protocol is dan weet je het wel; daar wijken wij niet van af.
Het monster kantelde en bleef steken in een hoek van 45 graden.
"Komt u nog een klein stapje naar voren en slaat u uw arm maar om het apparaat heen".
Liefdevol omhelzen ook nog...het apparaat, niet de lieve mevrouw die mij geleidde naar het moment suprême en, het is echt waar, WE hebben hier te maken met de opperpletster van het ziekenhuis.
"Echt", begon ze bemoedigend na mijn vraag hoe dat dan moest bij afwezigheid van tiet, "geloof me, het gaat lukken.
Probeer te ontspannen ok?"
De lieve mevrouw, eerste machinist echo cum pletterij, bevond zich inmiddels achter mij en begon mijn rechterborst te masseren. Want die moest ook, WE willen niets uitsluiten nietwaar?
Dat masseren was niet onprettig, de omstandigheden sloten enige erotiek weliswaar uit maar toch, niet onprettig.
Ecce homo - een naïeveling.
Voor ik het wist had ik een tiet en die tiet zat ineens, zonder enige waarschuwing, tussen twee stalen platen. Ontsnappen was uitgesloten, zoiets weet je instinctief.
"Blijft u zo even staan", zei de executeur. Alsof ik ergens heen kon!
De lieve mevrouw ging even op een knopje drukken, wat gezoem en hop daar gleden de stalen platen soepel uit elkaar.
En toen moest de linker nog.
Apparaat andere kant uit gekanteld, liefdevol omhelzen, nu met links en de oppermachinist ging weer masseren.
Dat ik ditmaal ongelooflijk op mijn hoede was, het maakte geen flikker uit.
Het apparaat en die lieve mevrouw spelen onder een hoedje, ik zweer jullie. Ineens zat ik klem en weer zag ik het niet aankomen. Niet echt.
Zoals je intens naar een illusionist kijkt; je gaat het trucje doorkrijgen, maar voor je het weet heb je een ring door je tepel.
Dit alles doorstaan gingen WE toch ook nog even aan de echo.
Dokter die uitvoering van Het Protocol had verordonneerd nam nu zelf de honneurs waar.
Je kent het type wel. Dat komt binnen, geeft een slap handje zonder je aan te kijken, mompelt onverstaanbaar een naam, kloddert wat troep op je borst, haalt de sensor er overheen, staat op en zegt "gewoon een verstopte talgklier of mastitis" en reikt al tijdens het weglopen weer een paar slappe vingers.
Meneer leek zowaar teleurgesteld.
Gemiddeld zijn 87 mannen per jaar wel de lul. Ik zat er niet bij.
"Zo'n verstopping dokter, is dat reden voor een feestje of gaan WE daar nog wat aan doen"?
Maar hij hoorde het niet.
De pest in.
ml
09 03 2015
hoeveel namen kan een gedicht verdragen? - bij de dood van h h ter balkt
absent – groeigedicht bij de dood van h h ter balkt
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit staat er mark ivo
stef of henk voor mijn part
was het diederik geweest nee
lezen we godverdomme weer van habakuk
na eerst al marnix joris gerrit met de grote snor leo
lou maarten rutger gerrit zonder snor adriaan harry
rudy ramses simon martin mies gerard jan hugo
en anders is het johnny wel die van de kicks
zal je zien dat morgen alsnog
de naamvan een klootzak opduikt en
dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
09 03 2015
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit staat er mark ivo
stef of henk voor mijn part
was het diederik geweest nee
lezen we godverdomme weer van habakuk
na eerst al marnix joris gerrit met de grote snor leo
lou maarten rutger gerrit zonder snor adriaan harry
rudy ramses simon martin mies gerard jan hugo
en anders is het johnny wel die van de kicks
zal je zien dat morgen alsnog
de naamvan een klootzak opduikt en
dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
09 03 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)