Op de site van de VOC ( Verbond voor de Opheffing van het Cannabisverbod) lees ik zojuist dat Koos is overgegaan naar de eeuwige wiettuinen.
Na de arrestatie van de huisdealer in het Paard van Troje organiseerde ik met een aantal vrienden en vriendinnen de eerste nationale demonstratie voor de legalisering van cannabis; Stoned Free. De opkomst was massaal, zo'n honderdduizend blowers in optocht van het Malieveld naar het Binnenhof, mede dankzij de niet aflatende hulp en publiciteit van Koos via zijn radioprogramma Popdonder en de Beursberichten.
Op 1 november 1975 boden we uiteindelijk een petitie aan, aan of all people, zijn moeder Irene Vorrink die toen minster van Volksgezondheid was in het kabinet Den Uyl.
We vroegen de regering de Opiumwet zo te wijzigen dat tenminste het bezit van 100 gram voor eigen gebruik niet langer strafbaar zou zijn. Van Agt, naar later bleek, was daar niet tegen, maar vond het wat moeilijk uit te leggen aan landen als Duitsland en Frankrijk.
Het onsje werd 30 gram, one ounce, benadrukte Van Agt.
Klonk hetzelfde, scheelde een beetje.
In 2009 ontving Van Agt de Cannabis Cultuurprijs uit handen van Edith Ringnalda, de weduwe van Simon Vinkenoog (die het jaar daarvoor de prijs won). Tijdens de afterparty in de galerie van het Hashmuseum had ik mijn laatste ontmoeting met Koos Zwart; we hadden elkaar sinds mijn vertrek naar Azië niet meer gezien.
Koos "leefde nog", met een beetje hulp van een pacemaker, dat wel, maar hij had het nog altijd 'retedruk'.
Strijdbaar zoals ik hem mij altijd heb herinnerd. Hield een stevig verhaal van een uurtje of anderhalf waarin hij waarschuwde voor slinkse Europese regeltjes en nog slinksere Nederlandse VVD-ers.
Hoewel ik toen al zo'n zes jaar niet meer rookte, hebben we samen een laatste joint gerookt; for old times sake..
Van Agt hoefde niet, die had liever nog wat wijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten