To the boys and girls of the LEO CLUB
c/o the honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi
“I’m like a stranger
Stranger in my own home town
Some folks I’ve known since my childhood
Yet they don’t see me walking around”
- Ray Charles
This song, my dear friends, is haunting my brain for days now.
There is so little I understand of this society I left some 17 years ago and so little do most of my friends, my old friends,understand me.
It seems that now I can love my city only through my memories, the beach being that one exception where I freely embrace the present.
Was I naïve to think I could return and simply surf that giant wave of hectic city life?
It’s worse for there is no such thing as 'return'…it seems impossible to come back into a society once you’ve been away for so long.
First of all you find nobody cares what you did all those years…"ah, you lived in the middle of nature, mmm how interesting…gibbons in the hills around your house? …cobra’s you say?…well you know, my girlfriend and I always watch a program with this guy Steve what’s his name, anyway, that guy catches crocs with his bare hands, unbelievable."
They babble some more about their trip to Disneyland, they’ve been 3 days in Paris… "cost a fortune but hey, ehhh."… and I, I want to scream and take the first plane back east.
Time is like a giant glacier, moving… unstoppable, taking everything in its stride, leaving nothing behind; crushing all that is rooted too deep to replace, like memories; mostly of the collective kind.
letters to thailand - part 1
letters to thailand - part 2
zaterdag 28 juli 2012
zaterdag 21 juli 2012
letters to thailand - part 2
To the boys and girls of the LEO CLUB
c/o the honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi
PULP
Dear friends…’debilitating’ seems to become a key word here and no, it’s got nothing to do with burning local weeds. It’s that time of year where I get, as by tradition, confined to the couch with a temperature way beyond the point where skulls turn into cauldrons…”look honey, now I’m cooking my brain.” Even so, it’s not the pneumonia that threatens to turn the very essence of my being into a pulp. It’s the goddamn television.
When I got sick it was still lurking in its oversized cardboard box. I should have left it there. Instead I used my last bit of energy to install the bitch and watch, hoping it would carry me through the upcoming onslaught…me versus death.
Now, we’ve all tried to watch a bit of porn while in a Bangkok hotel and boy do I remember being pissed off with those pixels the Thai censors cover every bit of tit and ass with. Fuck that.
I want those pixels here and quick, for this is horror and it doesn’t rock.
There’s this woman with a face so angry, it might scare the living shit out of you…literary. And if you manage to keep it inside, she’s more than willing to alleviate you. She is into intestinal cleaning you see; women who claim to be friends put oversized syringes up eachothers assholes! They want to clean their bodies and lose weight and they are adament to share that with us.
Along with that shit I’ve seen a woman making love to a zucchini; she and her husband were pretending to be North American Indians; the husband was wearing the zucchini.
There was a young guy fucking three different potential mothers-in-law as to find out who’s daughter he should best marry, a ‘sperm show’ to come to the best father for an otherwise lifeless couple’s baby and I’ve seen a guy in a bathtub filled with chilly-beans waiting for a nurse to shove them up his arse one by one.
I’m not sure, but I think it was his sister that appeared in the National I.Q. Quiz, who said she thought her score of 74 was not so bad…"out of a 100%" she said.
Strange.
©ml
letters to thailand - part 1
c/o the honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao Nang, Krabi
PULP
Dear friends…’debilitating’ seems to become a key word here and no, it’s got nothing to do with burning local weeds. It’s that time of year where I get, as by tradition, confined to the couch with a temperature way beyond the point where skulls turn into cauldrons…”look honey, now I’m cooking my brain.” Even so, it’s not the pneumonia that threatens to turn the very essence of my being into a pulp. It’s the goddamn television.
When I got sick it was still lurking in its oversized cardboard box. I should have left it there. Instead I used my last bit of energy to install the bitch and watch, hoping it would carry me through the upcoming onslaught…me versus death.
Now, we’ve all tried to watch a bit of porn while in a Bangkok hotel and boy do I remember being pissed off with those pixels the Thai censors cover every bit of tit and ass with. Fuck that.
I want those pixels here and quick, for this is horror and it doesn’t rock.
There’s this woman with a face so angry, it might scare the living shit out of you…literary. And if you manage to keep it inside, she’s more than willing to alleviate you. She is into intestinal cleaning you see; women who claim to be friends put oversized syringes up eachothers assholes! They want to clean their bodies and lose weight and they are adament to share that with us.
Along with that shit I’ve seen a woman making love to a zucchini; she and her husband were pretending to be North American Indians; the husband was wearing the zucchini.
There was a young guy fucking three different potential mothers-in-law as to find out who’s daughter he should best marry, a ‘sperm show’ to come to the best father for an otherwise lifeless couple’s baby and I’ve seen a guy in a bathtub filled with chilly-beans waiting for a nurse to shove them up his arse one by one.
I’m not sure, but I think it was his sister that appeared in the National I.Q. Quiz, who said she thought her score of 74 was not so bad…"out of a 100%" she said.
Strange.
©ml
letters to thailand - part 1
zondag 15 juli 2012
Rutger Kopland 4 augustus 1934 - 11 juli 2012
Er waren al geruchten, vandaag las ik dan toch de bevestiging...na Komrij is nu ook Kopland dood.
Het sterven gaat gewoon door, ongeacht de gebeurtenissen om ons heen, maar soms zou je willen dat je het een halt kon toeroepen: "Ho es even, zo is het wel genoeg!"
Maar de dood, die stinkerd, laat zich niets zeggen.
geen pik zo hard als het leven
stervende dichters met het verongelijkte
smoel van een verstoten minnaar
hij heeft ze al zo vaak gezien
koud en bloedeloos het hoofd onder
protest verlaten denken ze nog
er onder uit te komen
tot de dood zijn stem verheft
eens gegeven blijft gegeven
we doen hier niet aan bijna dood
tevreden kijkt hij uit over de akker die hij
al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen
met hun al stomptandige monden
fris en monter gaat de dood dan
weer op weg vrienden
maken voor het leven
ml
Het groeigedicht ook maar weer aangevuld
absent
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit staat er mark maxime
geert of gert voor mijn part
was het jolande geweest nee
lezen we godverdomme weer van rutger
na eerst al gerrit adriaan harry rudy
ramses en simon martin mies gerard jan
en anders is het hugo wel uit belgië en dan
zal je altijd zien dat morgen ineens
wel de naam van een klootzak opduikt
en dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
Het sterven gaat gewoon door, ongeacht de gebeurtenissen om ons heen, maar soms zou je willen dat je het een halt kon toeroepen: "Ho es even, zo is het wel genoeg!"
Maar de dood, die stinkerd, laat zich niets zeggen.
geen pik zo hard als het leven
stervende dichters met het verongelijkte
smoel van een verstoten minnaar
hij heeft ze al zo vaak gezien
koud en bloedeloos het hoofd onder
protest verlaten denken ze nog
er onder uit te komen
tot de dood zijn stem verheft
eens gegeven blijft gegeven
we doen hier niet aan bijna dood
tevreden kijkt hij uit over de akker die hij
al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen
met hun al stomptandige monden
fris en monter gaat de dood dan
weer op weg vrienden
maken voor het leven
ml
Het groeigedicht ook maar weer aangevuld
absent
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit staat er mark maxime
geert of gert voor mijn part
was het jolande geweest nee
lezen we godverdomme weer van rutger
na eerst al gerrit adriaan harry rudy
ramses en simon martin mies gerard jan
en anders is het hugo wel uit belgië en dan
zal je altijd zien dat morgen ineens
wel de naam van een klootzak opduikt
en dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
zaterdag 14 juli 2012
letters to thailand
Vanaf vandaag elke week een brief uit de serie Letters to Thailand.
De eerste brieven schreef ik niet lang na mijn terugkeer uit Azië waar ik zo'n 15 jaar heb doorgebracht; waarvan ruim 10 in Zuid West Thailand.
Het is mijn bedoeling wekelijks een vervolg te publiceren.
letters to thailand – part 1
to the boys and girls of the LEO CLUB c/o the
honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao nang, Krabi
SHRINKAGE
Well my friends, after having changed the vast outdoors for the not so great indoors, boy is it cold in Holland, it took me the full nine months to carry myself to this point where, how shall I putt it, I have achieved enough equilibrium to actually sit my skimpy arse behind the keyboard and inform you about my experiences so far.
I know…you did not ask for it, but reading this as slobbering piss might bring just that little change in your daily routine of fondling a slight protuberance while judging passing pussy.
At this very moment I am savouring the exquise taste of Dutch homegrown…you keep that in mind while I try to formulate whatever it was I wanted to say.
At the end of the day a man needs solace from…from what? (what Fromm?).
Well, no dick is ever as hard as life, put it that way.
Hey, we’re in an extreme climate over here! Honey I shrunk my dick…that kind of stuff.
Nine bloody months and temperatures hardly ever reach over 27 (they call that a hot summer day!); average temps measure a full 5 degrees…aaaarrgh.
At first I hardly realized what was happening to me during the first two months in clog-country, busy as I was finding a home and then decorating it.
I won’t bother you with all the boring details…suffice to say it was frustrating, excruciating, maddening, exasperating, emaciating, depressing…debilitating.
©ml
De eerste brieven schreef ik niet lang na mijn terugkeer uit Azië waar ik zo'n 15 jaar heb doorgebracht; waarvan ruim 10 in Zuid West Thailand.
Het is mijn bedoeling wekelijks een vervolg te publiceren.
letters to thailand – part 1
to the boys and girls of the LEO CLUB c/o the
honourable chairperson BeeBee;
The Construction View Hotel Ao nang, Krabi
SHRINKAGE
Well my friends, after having changed the vast outdoors for the not so great indoors, boy is it cold in Holland, it took me the full nine months to carry myself to this point where, how shall I putt it, I have achieved enough equilibrium to actually sit my skimpy arse behind the keyboard and inform you about my experiences so far.
I know…you did not ask for it, but reading this as slobbering piss might bring just that little change in your daily routine of fondling a slight protuberance while judging passing pussy.
At this very moment I am savouring the exquise taste of Dutch homegrown…you keep that in mind while I try to formulate whatever it was I wanted to say.
At the end of the day a man needs solace from…from what? (what Fromm?).
Well, no dick is ever as hard as life, put it that way.
Hey, we’re in an extreme climate over here! Honey I shrunk my dick…that kind of stuff.
Nine bloody months and temperatures hardly ever reach over 27 (they call that a hot summer day!); average temps measure a full 5 degrees…aaaarrgh.
At first I hardly realized what was happening to me during the first two months in clog-country, busy as I was finding a home and then decorating it.
I won’t bother you with all the boring details…suffice to say it was frustrating, excruciating, maddening, exasperating, emaciating, depressing…debilitating.
©ml
donderdag 12 juli 2012
zondag 8 juli 2012
vrijdag 6 juli 2012
Gerrit Komrij 30 maart 1944 – 5 juli 2012: het groeigedicht maar weer eens aangepast
absent
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit staat er mark maxime
geert of gert voor mijn part
was het jolande geweest nee
lezen we godverdomme weer van gerrit
na eerst al adriaan harry rudy ramses
en simon martin mies gerard jan en anders
is het hugo wel uit belgië en dan
zal je altijd zien dat morgen ineens
wel de naam van een klootzak opduikt
en dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit staat er mark maxime
geert of gert voor mijn part
was het jolande geweest nee
lezen we godverdomme weer van gerrit
na eerst al adriaan harry rudy ramses
en simon martin mies gerard jan en anders
is het hugo wel uit belgië en dan
zal je altijd zien dat morgen ineens
wel de naam van een klootzak opduikt
en dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
Abonneren op:
Posts (Atom)