Schokkende beelden hier voor mij. De Emeritus-hoogleraar Duitse Taal- en letterkunde, tevens vermaard dichter en vredes apostel Pom Wolff, heimelijk in beeld gebracht met de rood-zwarte camera van een van wrok en wraak ziedende Jolies Heij. Liever had ze hem met een Duitse pen keihard in het oor gestoken. Het is dat meneer 24/7 onder toezicht van een oppasser staat.
Wat zou er door hem heengaan vraag je je af bij het zien van deze foto. Ziet Pom de urn van Hazes op de middenstip of is het toch een hoofd?
Niets gevaarlijker dan een afgewezen vrouw. En natuurlijk wilde Bettie wel helpen het bewijs te leveren. Zogenaamd voor het jaarlijkse plakboek schoot ze haar plaatjes in de huiskamer van de gesloten afdeling van de V.U., afdeling Niets Meer Aan Te Doen.
Guigeltonners in diverse stadia bijeen, dat is elke dag polonaise. Kijk meneer Wolff kan elk moment uit zijn stoel komen, de armpjes gaan al vrolijk in de lucht. Of het moet zijn dat hij zich in de kikker achtbaan van Duinrell waant. Zag u hem ooit zo uitgelaten?
Hier gaat een reputatie definitief naar de knoppen.
Gepassioneerd declameert de auteur van de groeiroman Pomgedichten een sonnet van bakker Godefrooij. Dan weet je dat dat het tijd wordt een plaatsje te reserveren in het Dr.Sarphatihuis.
We hopen op een gesprekje morgen met Bettie; weet zij wanneer het licht uit ging?
Is dit hoe het eindstadium van Guigelton er uit ziet?
Het is toch niet besmettelijk zuster? We dronken gisteren nog uit hetzelfde glas!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
ach het is uiteindelijk allemaal terminaal
roelof zei het al: "we zijn op weg, op weg naar de dood, maar wat de dood is komen we nooit te weten. alleen de weg er heen is ons bekend."
Een reactie posten