hoe is het allemaal mogelijk"
(Pom Wolff)
Uw cobra heeft geleerd lieve vrienden en vriendinnen... van u, van collega's, ervaring deed een duit in het zakje en zo is het gekomen dat ik geen verslagen meer schrijf van slams waar ik zelf aan deelneem. Hieronder twee observaties; het eerste vanuit het hart van de jury, het tweede vanuit het hart van een poweet, maar voor hetzelfde geld leest u dit anders want in in de jury klopt een powetenhart en de poweet klopt in elke jury die er ook maar enigszins toe doet.
Ik nodig u uit bij een impressie van Pom Wolff en een kijkje door de streeploos gepoetste bril van roop:
Nieuws : 2100 uur festina lente - HAAGSE PENOSE PAKT DE AMSTERDAMSE POET - MAX LEROU ONBETWISTE WINNAAR JURYPRIJS (jury simon vinkenoog - sven ariaans-pom wolff)
kan een feestje worden vanavond lieve lezer - roop hihi geloof ik treedt op - pandorra ook - ze zal wel te laat zijn - adriaan let op max doet mee. genieten jongen.
en ik dacht juvu ook. en mike.
moet er toch een van pomgedichten kunnen winnen
zou je zeggen - lieve lezer - even onder ons - ze zitten toch in de trein - de hele haagsche penose wat moet dat ook in onze mooie jordaan - juvu, mike de goeden niet te na gesproken -
ik voorspel voor de penose van NIET - NJET NADA NOPPES - hihi - het komt te laat, het komt om van de zenuwe mevrouw - het wordt uit zichzelf boos om niks dat is roop - de scheidsrechter floot niet goed - er vloog een duif in pandorraas oog - ik stond niet buitenspel - ze begrepen me niet - enz. enz. kortom we gaan genieten. en lachen vooral lachen, heel veel lachen.
straks een kort verslagje.
dat schreef ik.
bernard wesseling verhinderd of ik niet vroeg presentator sander meij. hoefde niet na te denken. grote avond om u te kunnen berichten uit het hart van de festinalente jury - met edith aan mijn zijde. ik ga geen verslag schrijven dat doet aukelien weverling * op de festinasite . wij van pomgedichten zijn voor het nieuws en voor hergohart. houd jij je diepte-interview schop ik de katten naar de keuken zo ongeveer.
van 9 naar 5 van 5 naar 2 van 2 naar max lerou winnaar van festina lente de jaarfinale in. max' toegift veroverde alle harten - tóch een van pomgedichten - de tent stond op zijn kop:
en de bananenboot kwam van comacabana
onder ons gezegd en gezwogen
we roken een jonko - ze is skaffa man
we droppen nòg een pintoe
ik vinger die puta een beetje en conjo
ineens doet ze het niet meer
natuurlijk hebben ze die motjo niet gevonden
met mij kan je niet fucken man
en die tjappie jongen die kiepert
haar zo zonder gewicht
geen moment was ik para
die longen lopen zo vol water
dan ga je echt niet drijven weet je
ik ben zo fucking weerie
hoe dichter je bij mij komt
hoe dichter bij de haaien
©obra
met voor mieke van de ven de publieksprijs. mieke van 72 met slimmerikken. haar sidderaal uit stadskanaal die verliefd werd op een lantaarnpaal gooide in het publiek de hoogste ogen. een kale vrouw die in 1943 met haar familie op de stadionweg in het huis trok van 'de joodse kapper' - 7 jaar was ze. dat dan weer wel. ze was er nog niet overheen. de joodse kapper ook niet - dacht ik. ik houd hier niet van en ik houd niet van leuks. de jury liet haar achter in de eerste ronde met haar leuks.
misverstand was dat mieke ook in de finale stond - een regel vanuit festina - de publieksprijswinnaar is ook finalist. een finaliste die vanwege de jury niet de tweede ronde haalde. sander meij vergat bij de aankondiging der finalisten te zeggen dat zij de publieksprijs had.
de jury van binnenuit zoals je het je kan denken. voor authentiek simon, edith, voor taal en het herschrijven sven. en u , u kent mij.
en wat moest winnen. een pandorra met een fenomenale eerste ronde en als vanouds - tekst kwijt in twee - de tweede ronde een nog onvolmaakt gedicht 'elias'- een tweede ronde met een gebrek aan poëzie.
of dan maar max van de authentieken - die jongen heeft wel wat te vertellen hoorde je in de jury. ja max de finale in.
en wie van de dichters dan - die niet direct de volle emotie verwoorden, maar schaven, herschrijven - beelden - moet het juvu worden of het meisje uit groningen ellen deckwitz. zij was verder al dan juvu. het werd ellen als finaliste.
en waar ellen steeds meer schrijftafel werd in een steeds verleidelijker pose werd max steeds meer de performer die steeds meer te zeggen had in een strak ritme steeds meer overtuigend met name daar waar hij de moraal de woorden liet - en zo won max. en zo won max unaniem en helemaal terecht. goser gefeliciteerd - deze jury stemde max.
en mike - sprak over alwin in POËZIE: 'en in het ochtendlicht houd ik nog steeds jouw asbak vast' - erg gewaardeerd in de jury. dat het allemaal nog te direct is en een laag behoeft van poezie laat onverlet dat deze regel goud is. een eerbetoon zoals je eerbetoon aan je beste vriend geeft.
en met de felicitaties vanuit de henehimcultuur
Hoi Max, Dat gedicht, dat we al lazen toen het nog actueel was,dat nog altijd Zoals dat erin hakt
De wereld is niet mooi, wie zei dat ook weer,
hoe een gedicht erover toch wel weer mooi kan zijn.
Ik was er niet bij Max, ik kan nou eenmaal niet om de dag met de pianoman onder mijn arm het hele land doorkruisen. Maar ik hoorde je wel tussen de noordwestervlagen door.
Gefeliciteerd man,
het is je gegund!
JohnN
© Pom Wolff
18/19 maart 2008
* Aukelien vertelde cobra dat het wel eens wat kan duren, ze sprak van twee, drie weken, voordat haar verslag op de festina-site staat
Gastcolumns (bij www.pomgedichten - red.) : VERSLAG ROOP FESTINA LENTE 18-3-08 - AANVAL OP SVEN ARIAANS - '...een Gronings meisje, ovulerend in een fietsenhok, dat is waar hij naar op zoek is...'
"godverdomme 55 en dan als een jonge god
roop
Lang leve de jury
Laat me één ding vooropstellen: ja, ik was aangeschoten en ja, ik mag dat, want ik schrijf gedichten. Die ongebreidelde creativiteit, eerlijkheid en zin voor rechtvaardigheid, die in me opborrelen na de consumptie van een biertje of wat, zijn weliswaar slecht voor mijn omgeving, maar goed voor mijn gedichten. Dus wie zich gisteren heeft gestoord aan mijn luidkeelse verontwaardiging over de samenstelling van de finale in festina lente, moet er maar bij verzuchten dat er vast nog wel een goed gedicht door gaat ontstaan.
Gisteren werd ik door een lid van de jury verzocht, hem alsjeblieft in een sappig artikel eens helemaal af te maken. Daar ga ik niet aan beginnen, ten eerste wil hij te graag, ten tweede heeft hij natuurlijk gezien welk poëtisch profijt zijn goede vriend Lucas Laherto Hirsch *** uit mijn ongezouten mening heeft getrokken, ten derde wist hij te melden dat hij zijn laatste gedicht in 2005 had geschreven. Misschien dus eens in een necrologie, Sven, maar om in mijn wereld van de poëzie voor te komen, zul je meer moeten ondernemen dan ondoorzichtige juryrapporten van foute citaten te voorzien.
Er was een terechte winnaar gisteravond, ook dat moet gezegd. Max Lerou stond als een huis, had de zaal volledig op zijn hand en maakte het luisteren naar poëzie spannend. De moraline, de de jury meende te horen, hoorde ik ook, maar dan wel voorzien van een prettige ironische noot. Niet storend dus.
De poëzie won dus. Deels, want de finale was opgeleukt met een Groningse zelfaanraakster, waarvan de barkeeper, altijd een waardevolle indicator van ware poëzie, wist te melden dat hij haar écht geil vond. Dit soort dingen spreken voor zichzelf, over de naam Deckwitz hoeft dan niemand meer grapjes te maken. Ellen schaamde zich voor de poëzie van haar vader en wenste vliegen te kotsen, zolang haar haar maar goed zat. Dat bracht haar in de finale. Waarschijnlijk moet je zo'n kind ook het gevoel geven dat ze al die onvergoede reiskosten ook ergens voor heeft uitgegeven, want die ene consumptiebon dekte de kosten net niet helemaal.
Naast Max Lerou en Ellen Deckwitz stond ook Mieke van der Ven in de finale. Steeds als ik met pandorra ergens ga optreden of naar een voordracht ga, komt er een vreemde oude mevrouw met een hondje voor, langzaam wordt het opvallend. Soms laten ze de beesten door hoepels springen, soms, zoals gisteren, dragen ze ook gedichten voor. De mevrouw, niet de poedel. Limericks, om precies te zijn. Ze had ook een gedicht over incest, waarin alle kindjes werden doodgerijmd voor ze konden worden misbruikt. Mieke mocht de Aachenende-bonus in ontvangst nemen, dat is de wisselbokaal voor de meest vertederende bejaarde. Max won deze finale dus met de hakken over de sloot, als de hete adem van een sidderaal in Stadskanaal en twee heupgedraaide borsten in je nek hijgen, dan kan het wel eens krap worden met winnen.
Anders gezegd: de finale was een aanfluiting in de betekenis van gelijkwaardigheid. Was er dan een betere finale mogelijk geweest?
Mike Platenkamp? Mike rijmt en leeft in poëtisch opzicht van 1 (één) asbak. Dat is erg dun. Juvu de Ruiter dan? Juvu is een fan van Poolse dichteressen met moeilijk te spellen namen en de zwaarte, die je daarbij verwacht, zie je in de loop van zijn voordracht ook langzaam in zijn lichaam trekken. Ik denk dat Juvu in de tweede ronde 14 kilo aankwam. Het is toch maar een loden last, die poëzie. Ivo Kievenaar? Ik hoorde meer poëzie in de tekst dan in de voordracht. Doet wel eens erg moeilijk als hij met haren van paarden over vioolsnaren strijkt, tot er een minnaar gaat hinniken. Ja, dat is een beeld dat staat. Not. Van ene Bert Wagenaar-van Kreveld bleef me vooral bij dat hij zich tot verrijkt uranium wilde laten stampen, maar dat hij de aarde niets schuldig is. Het is maar dat we het weten. Kyra? Ze is 29, dus dat is altijd goed, en ze begon met een oud gedicht, om er even in te komen. Dat oma bij de maffia wilde, omdat die zo goed voor hun familie zorgen, daar heb ik hardop om zitten
grinniken, maar verder is ze me niet echt bijgebleven. Vergeet ik nog iemand? Nou...
...Pandorra. Er circuleert op het internet de term pandorra-syndroom: dat staat voor een dichter, die goede gedichten overal heel goed kan voordragen, zolang er maar geen sprake is van een wedstrijd, want dan stort het podium op de dichter neer. Gisteren had ze die naar haar vernoemde podiumziekte afgelegd: ze deed haar teksten uit haar hoofd, de gedichten waren goed, de voordracht was dat ook. Ingehouden waar nodig, uithalend als het noodzakelijk was, Geen onzekerheid, geen stotter en geen razen. Eerste set de beste van alle deelnemers, in de tweede set gekozen voor rust en een heel andere toon, die werd geïnterpreteerd als gebrek aan poëzie. Een kwestie van inzicht, maar de gedichten in haar tweede set hadden het risico van een dergelijk oordeel in zich.
In die tweede set is ze 1 (één) keer haar tekst kwijtgeraakt, maar heeft ze het hoofd niet verloren en heeft de fout rustig hersteld. Toch weet Pom hier te melden dat ze wel meerdere keren haar tekst kwijt zou zijn geweest. Hoe gaan we nu deze jury-waarneming in de medische handboeken laten vermelden? Suggesties zijn welkom, ik doe alvast de juryfasie in het zakje, een gecompliceerde vorm van dyslexie. Juryfasie is kwaadaardiger dan het pandorra-syndroom, want de juryfasie pretendeert gelijk. Ja maar, de tweede ronde was geen poëzie, sputterde onze www-master. Als Ellens haar maar goed zit, kan ik daar alleen maar op antwoorden. Ja maar, je moet niet zo dicht bij jezelf blijven en je wereld groter maken, sputterde Sven. Nee, een Gronings meisje, ovulerend in een fietsenhok, dat is waar hij naar op zoek is. Dan zou ik ook geen gedichten meer schrijven. Vinkenoog was toen al door een politie-escorte afgevoerd.
Geen Pandorra in de finale dus en verontwaardiging, lang niet alleen bij mij. De jury devalueerde de finale tot een soort kermis, die uiteindelijk ook de winnaar tekortdoet. Ja maar, in Festina staat de publiekswinnaar altijd in de finale, ook als die eens niet door de eerste ronde komt, aldus de jury in een inderhaast afgekondigd manifest. Als Sander Meij daarbij nou een traan had weggepinkt, omdat de poëzie tekort was gedaan, dan zou ik veel verzoenlijker zijn gestemd. Laat desnoods een volgende keer Krijn-Peter Hesseling als vaste finalist invliegen, of verdeel vlaggetjes en toeters bij de ingang en schrijf limerick-wedstrijden uit, zet bakjes water neer voor alle poedels die nog over festina zullen komen, verkoop poedelhoepels en laat het publiek interactief deelnemen. Maar dan wel op een woensdag, als er geen slam is.
Nawoord:
aan Max: ik zal niet meer in herhalingen zal vervallen als ik gelijk heb.
Aan Pandorra: ik zal niet meer vervelend zijn als ik gelijk heb.
Aan de barkeeper: ik zal geen eikel meer zijn als ik gelijk heb.
Aan Pom: mocht ik eens een keer gelijk hebben, dan beloof ik al die dringen tegelijk in een artikel voor pomgedichten te kanaliseren.
© roop
18/19 maart 2008
***
naar wij van de red. (Pom Wolff) vermoeden een verwijzing naar de tekst die te lezen is onder 'lees verder' .
**** Hier festinabeelden uit een eerdere voorronde - festina lente een maand geleden met beelden van roop, sven ariaans, krijn peter hesseling en goede raad van bernard wesseling
Geen opmerkingen:
Een reactie posten