Raadsels ontrafeld,
vanavond in dit theater

Het spokenuur (ons zo vertrouwd)
geslagen in gelaagd dozijn
markeert de poort waardoor ik
westwaarts langs de bloedlijn
stroopsoldaatjes tegemoet.

Het loopt gesmeerd de sleutel
draait op volle toeren
alle gaten dicht.

De mist trekt op maar de nacht is ook niet mis.
The Stones bring sympathy to this midnight rambler. Soelaas.

Ik wil een god zijn.
Seizoenen zet ik naar mijn hand,
creëer wat ruimte in de tijd
om de dag met herfst te kleuren.
Voorzichtig zal ik blazen, net voldoende wind
waarin je dan je hoofd kunt baden.

Paradijs weten in de werkelijkheid.
Jawel. Ik doe mijn best maar geluk
is gevaarlijk. Vraag het Kopland.

Je voelt ik smeer melancholie. Het visje schiet
weer alle kanten uit. Het water is brak.
De tuin der lusten een romantisch prieel meer niet.

Nirwana ligt nog zeker op een lichtjaar reizen.
Je zou ook kunnen stellen dat ik een sukkel ben.

ml