zondag 29 april 2012
TONIGHT: THE X'S PLAY AT LIFE I LIVE!
maandag 16 april 2012
ondertussen bij pom wolff
Nieuws : MAX LEROU nu dichter bij eijlders – of wat hadden reinier de rooie, nihad hrustanbegovic, michiel van rooij met elkaar gemeen? Eijlders thema kunst van alle kanten belicht met 'Haagse bluf en Amsterdamse kapsones'.
Morgen zeker drie verhalen hier. Nu maar eerst even de foto's. Max lerou dichter bij eijlders. De bundel vloog amsterdam in. Als u er nog een wil bemachtigen moet u snel naar mieke, snel naar de bar. Later is nu! En ja hoor hij was trots. Max te midden van de hardcore van eijlders ronald offerman, lisan lauvenberg, rik comello, frans terken, joop scholten, loes essen, jako fennek, sander brouwer, domninique van amsterdam, jan willem van hamel, michiel van rooij, martin aart, ik kan eindeloos doorgaan – de ouwe aachenende ook, aurora guds. Hoog bezoek – een virtuoze concertgebouw pianist, reinier de rooie de parel van hengelo (nog even stadsdichter) op bezoek. Eijlders heet iedereen welkom.
de nieuwe eijlders bundel. laten we bij het begin beginnen. de presentatie van de jaarlijkse bundel. de belangrijkste werken van max in amsterdam bijeengebracht. de titel zijn devies.
signeersessie na zijn optreden. max memoreerde een stuk amsterdam dat 50 jaar geleden de fik in vloog nabij eijlders. op zijn site moet u dat maar nalezen.
hoog bezoek uit Hengelo
de stadsdichter reinier de rooie, zou het een idee zijn? eijlders op pad in hengelo? in het lambooijhuisje. reinier had een voornaam concertgebouw pianist (bovenal accordeon-virtuoos, zie link red.) als gast meegenomen. paste in het thema kunst van de middag.
Nihad Hrustanbegovic
de jongen speelde eijlders bijna naar god, aan gort.
en waren er mooie meisjes bij meneer wolluf. brult bettie hier opgetogen in de VU. 'wijvenjagers die dichters vertel mij wat.' je bent wel weer helemaal de oude, bettie als ik je zo mag samenvatten. én je bent ook op de hoogte als ik zo vrij mag zijn.
liet bet het viltje zien geschreven door MICHIEL VAN ROOIJ voor webmaster. dichter legt op een verantwoorde poetische wijze vast wat ze zo fijn in de VU verwoorden. je moet het poetisch zien bettie. 'geen pik is zo hard als het leven' en meneer lerou kan het weten.
over michiel van rooij hier morgen meer. de dichter van eijlders die aan het roelof hartplein woont en hoe we over jan arends spraken.
over lisan wil ik morgen ook nog een dingetje kwijt. zet u maar schrap. waarom was jako te laat? ik heb het voor u achterhaald. albert van de dingus zal hier met rode oortjes lezen. zo hebben we morgen ook nog wat. van alle kanten kunst vandaag - waarom is eijlders op de derde zondag van de maand het hart van amsterdam? eigenlijk zijn er geen woorden voor. het is een feest om op een plaats te mogen zijn waar zoveel gegeven wordt.
Pom Wolff, 16 april 2012
Morgen zeker drie verhalen hier. Nu maar eerst even de foto's. Max lerou dichter bij eijlders. De bundel vloog amsterdam in. Als u er nog een wil bemachtigen moet u snel naar mieke, snel naar de bar. Later is nu! En ja hoor hij was trots. Max te midden van de hardcore van eijlders ronald offerman, lisan lauvenberg, rik comello, frans terken, joop scholten, loes essen, jako fennek, sander brouwer, domninique van amsterdam, jan willem van hamel, michiel van rooij, martin aart, ik kan eindeloos doorgaan – de ouwe aachenende ook, aurora guds. Hoog bezoek – een virtuoze concertgebouw pianist, reinier de rooie de parel van hengelo (nog even stadsdichter) op bezoek. Eijlders heet iedereen welkom.
de nieuwe eijlders bundel. laten we bij het begin beginnen. de presentatie van de jaarlijkse bundel. de belangrijkste werken van max in amsterdam bijeengebracht. de titel zijn devies.
signeersessie na zijn optreden. max memoreerde een stuk amsterdam dat 50 jaar geleden de fik in vloog nabij eijlders. op zijn site moet u dat maar nalezen.
hoog bezoek uit Hengelo
de stadsdichter reinier de rooie, zou het een idee zijn? eijlders op pad in hengelo? in het lambooijhuisje. reinier had een voornaam concertgebouw pianist (bovenal accordeon-virtuoos, zie link red.) als gast meegenomen. paste in het thema kunst van de middag.
Nihad Hrustanbegovic
de jongen speelde eijlders bijna naar god, aan gort.
en waren er mooie meisjes bij meneer wolluf. brult bettie hier opgetogen in de VU. 'wijvenjagers die dichters vertel mij wat.' je bent wel weer helemaal de oude, bettie als ik je zo mag samenvatten. én je bent ook op de hoogte als ik zo vrij mag zijn.
liet bet het viltje zien geschreven door MICHIEL VAN ROOIJ voor webmaster. dichter legt op een verantwoorde poetische wijze vast wat ze zo fijn in de VU verwoorden. je moet het poetisch zien bettie. 'geen pik is zo hard als het leven' en meneer lerou kan het weten.
over michiel van rooij hier morgen meer. de dichter van eijlders die aan het roelof hartplein woont en hoe we over jan arends spraken.
over lisan wil ik morgen ook nog een dingetje kwijt. zet u maar schrap. waarom was jako te laat? ik heb het voor u achterhaald. albert van de dingus zal hier met rode oortjes lezen. zo hebben we morgen ook nog wat. van alle kanten kunst vandaag - waarom is eijlders op de derde zondag van de maand het hart van amsterdam? eigenlijk zijn er geen woorden voor. het is een feest om op een plaats te mogen zijn waar zoveel gegeven wordt.
Pom Wolff, 16 april 2012
ondertussen in eijlders
Daar sta ik dan, een hagenees pur sang, in de Korte Leidsedwarsstraat, met mijn eerste bundel.
De Korte Leidsedwarsstraat nota bene, BAKERMAT...waar, en noem het gerust frappant dat ik dan als hagenees, in tegenstelling tot de huidig Leidsepein-generatie, wel weet, dat het deze week exact 50 jaar geleden is, dat in deze straat op nummer 31 (pal naast Eijlders) de werkplaats van Nicolaas Kroese tot de grond toe affikte.
Het pand was in gebruik als Kankerkerk, de kerk voor de bewuste nicotinisten; de anti-rook Leidsepleiners...bij de rituelen kwam veel rook vrij.
De leider van de sekte, geestenbezweerder, sjamaan, magiër, voormalig glazenwasser Robert Jasper Grootveld werd kort na de brand door de politie ingesloten.
Het is bijna middernacht als Grootveld die woensdagavond een papieren fakkel over zijn schouder gooit, midden in een hoop houtkrullen die besprenkeld zijn met petroleum.
Rookwolken verspreiden zich, het publiek doet de publicity-song en hoest eensgezind uche uche uche.
Niemand slaat alarm...tot de vlammen uit hun dak gaan.
Jasper de onverschrokkene op het dak van zijn tempel krijgt sigaretten toegeworpen...een rookoffer.
Hij schreeuwt: "dit wordt een historisch moment...gedenk Vander Lubbe."
Robbie kwam er uiteindelijk met een voorwaardelijke straf van af, maar, vijftig jaar later, werd ik in Den Haag bijna gelyncht, want je eerste bundel niet uitgeven in de stad der steden...je bent daar dan toch zo'n beetje een landverrader, volgens de code van den haag, die zolang de voorraad strekt, met het bloed van Aadje Mansveld wordt getatoeerd op het achterhoofd van elke pasgeborene.
Een hagenees ja, maar ik veeg mijn bips aan de literaire winterkoninkjes die daar heersen, sinds de gemiddelde hofstedeling het vals plat van de grollenbakkers houdt voor residentiële poëzie.
Trots ben ik hier in bakermat Eijlders mijn debuut te mogen maken.
Mieke, Floor, Paul en Ronald, ik omhels jullie; dank voor het vertrouwen. En Pom, jij ook een knuffel voor de mooie woorden ter inleiding.
Alle anderen hier ook bedankt voor jullie collegialiteit en wat mij betreft staat Ado dit jaar het kampioenschap af aan Ajax.
eijlders
harde woorden zijn hier van de liefde
zoals gesteente soms zacht
waar anders hoor je nog
de teerzijde van een vechtjas
gekscherend zet hij het mes op de keel
er volgt een flikflak van de tong
een kunstje met om de drie
een vette mop daarbovenop
trekt hij een giftand en vergeeft
met één handkus twee vrouwen slechts
een beest lapt de regels van het spel
aan de laars van de nachtwaker
sluiptrekkingen maakt hij
door een taal doorspekt
met leedtekens die flakkeren
in de lichtkrant van een wereld
die zich niet draaien laat
storingen worden hier hoofdelijk omgeslagen
de tijd houdt wel even zijn pas in
een ideaal moment hem eens lekker
in zijn reet te nemen
ml
eijlders, 15 april 2015
zondag 15 april 2012
donderdag 5 april 2012
Günter Grass in de 'Süddeutsche Zeitung' op 4 april 2012: Was gesagt werden muss
Was gesagt werden muss
Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.
Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.
Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren - wenn auch geheimgehalten -
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?
Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er mißachtet wird;
das Verdikt "Antisemitismus" ist geläufig.
Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muß.
Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.
Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muß,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir - als Deutsche belastet genug -
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.
Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.
Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen.
Günter Grass
- 'Süddeutsche Zeitung', 4 april 2012
Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.
Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.
Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren - wenn auch geheimgehalten -
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?
Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er mißachtet wird;
das Verdikt "Antisemitismus" ist geläufig.
Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muß.
Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.
Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muß,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir - als Deutsche belastet genug -
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.
Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.
Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen.
Günter Grass
- 'Süddeutsche Zeitung', 4 april 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)