hartverwarrend

een kraanvogel dansend aan de oever
van haar ogen spreek ik tot de verbeelding
en als ik uitgesproken ben denkt de verbeelding even na

dan zingt haar lijf dat buiten kijf van leden
het langste eind getrokken heeft
indruk maken hoeft niet meer
het spoor van ingeslagen schedels
loopt hier ten einde

we zijn gevleugelden en wijken
van het geëigende pad zo ontlopen
wij met verende tred de zon
doorschenen krekels bij het plukken
van de haar vertederende paardebloem

over de stad trek ik een grand foulard
laat mijn woorden met haar adem
kruipen over licht gesloten lippen
passie krijgt zo stem met vossig buikspreken

naast de kiem wordt hier nog
de kaart gelegd de wereld kiest
positie één plus één wordt zomaar drie
hoor de kinderen buiten
lachen mozart

ml