en toch scheen de zon
maar wat voor weer
het gisteren was
in den haag?
brokken ijs zo groot
als koelkasten
vielen uit de lucht
even dacht ik
dat het koelkasten waren.
in minder dan een minuut
smeltwater tot de tweede verdieping
het bleek een verstopte goot
er stak een been uit
©ml
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
sceptisch realistische sporen aangetroffen in gedicht van max lerou
met dit gedicht is max lerou definitief toegetreden tot het SCEPTISCH REALISME. ik zal deze stelling onderbouwen. het is in ieder geval een stroming die velen doet lezen en gruwen tegelijkertijd. maar zij die gruwen moeten ook gruwen. dat is goed voor ze. dan komt het er tenminste uit.
[b]een definitie[/b] is snel gegeven. de term sceptisch realisme laat aan duidelijkheid niets te wensen over. het is de twijfel die toeslaat als verschijnselen uit de werkelijkheid zich aan de dichter voordoen. of iets preciezer geformuleerd: het is de twijfel die toeslaat als verschijnselen uit de werkelijkheid zich aan de dichter voordoen en de dichter deze twijfel transformeert naar een nieuwe realiteit waarin hij universeel geldende waarden en essenties op kunstzinnige wijze vorm geeft. Nou in het gedicht van Max Lerou doen zich inderdaad verschijnselen uit de werkelijkheid aan de dichter voor. dat mag gezegd.
eindigen we bij [b]de lezer[/b] lieve lezer. de ware lezer is natuurlijk de lezer die mulo drie wel heeft afgemaakt en niet in drenthe woont. die een nieuwe poëtische realiteit waarin universeel geldende waarden en essenties op kunstzinnige wijze vorm zijn gegeven, aankan. oog heeft voor poezie zoals de poezie door de eeuwen heen wordt doorgegeven door dichters, in de tijd die deze dichters is gegeven. arends, bakker, lerou en wolff, ze deden en doen niet anders. dat deze dichters iets uit de werkelijkheid lichten om hun prachtig handwerk uit te oefenen vindt alleen geen waardering bij diegenen die zelf van de werkelijkheid een rotzooi maken en/of zich betrapt weten. het bestaat, we leven er mee. het is niet anders. het is van alle tijden. het is geen toeval dat jan arends gewaardeerd werd door latere generaties, door zijn tijdgenoten niet. die tijdgenoten zijn vergeten, de sceptisch realistische dichter jan arends leeft als nooit tevoren. max lerou niet minder.
Een reactie posten