unreleased footage

 

Unreleased (till now) footage of the Trump/Zelensky meeting pic.twitter.com/IX6UXhvPkw

— Robert van der Noordaa (@g900ap) March 1, 2025

elon

son of chainsaw is doing 
florida by night
in shorts without shirt 
he’s such a sorry sight
he came for influence, money
fame and then some
but right now he's horny
desperate to come 

his eyes gettin' misty
his vision all blurred
elon is upstairs with floorshow 
cum all over his shirt
can't stop ogling pussy
as smoking a bong
while the ladies play
a different kind of ping-pong

fucked up he wakes up
in a state without joy 
doesn't know where he is
and if she was a boy
the sucker is afraid and
looks for his checkbook
his mind screamin' aids
wanker-shanker shook-shook

meanwhile in crowsnest
down south ocean boulevard
atom heart's mother plays
his ill-gotten trump card
while the creepy old bastard
is doing his maid
elon howls for never
again shall he get laid 

the mother is a mystery
in his own right
word has it he's offspring
from jeckyll and hyde
he made his home in florida
like a mole in club med
little sunlight ever shone
on this dirty old cat

scared shitless elon crawls
towards atom heart's lair
tells mother he's screwed
but doesn't know where
then whimpers and whines
that he really needs to know
when those much feared symptoms 
of the big drip will finally show

mother's just laughing as
they head for the bars
says he too got his
deal of floridal scars
lifes mystery's complex
and chaos is chief
atom's heartbeat could
change the weather in kyiv

with identities twisted
and an overcast mind
they think all their sorrows
are left way behind
forgotten are clapper
and terminal leak
as reality slips the door
to play hide and seek

son of chainsaw and mother 
gonna make it together
all dressed up in python boots
and camouflage leather
they forget life is harder
than elon’s tiny dick
in the end it was the son
of a bitch doing the trick

ml

Hans Plomp 29 01 1944 - 06 08 2024

"There is an old belief

that on some distant shore

far removed from misery and grief

old friends will meet once more"

Hans en ik waren buren. Tijdelijk althans.

Begin 1985 was het. Bij dezelfde eigenaar huurden we elk een kamer in Baga Bardez. Goa.

Nieuwsgierig naar het getikketik van een schrijfmasjien keek ik bij hem naar binnen. Een prachtige blonde god. Dampende joint op de rand van de tafel.

Het vel in de masjien was onderweg naar de status van bladzijde in een nieuw boekje - Open inrichting: Nieuw Amsterdams Dodenboekje.

We raakten in gesprek, er ontstond een vriendschap en niet veel later figureerde ik in de open inrichting. Max in gesprek met Larry aan wie ik trots, in bad, mijn gloednieuwe kut kon laten zien.

Hans was op reis met een aantal vrienden van de Amsterdam Balloon Company. Het Fernandez Guesthouse in Bombay hun uitvalsbasis. 

Daar mocht ik ook mijn overtollige ballast stallen voordat ik op weg ging naar Rajastan en later Benares. Daar ontving ik, op Holy nota bene, een telegram van de consul in Calcutta. Mijn moeder bleek overleden. 

De trein naar Bombay gepakt en eenmaal in het Fernandez was Hans daar inmiddels ook. 

Samen met iemand van wie mij nu even de naam ontschiet ging hij voortvarend te werk. In no time waren mijn spullen bij elkaar gezocht, in een vuilniszak gepropt en met mij in een taxi naar het vliegveld gezet. 

Net op tijd, één uur voor aanvang, kwam ik aan bij de aula vanwaar mijn moeder werd uitgezwaaid.

Een paar maanden later bracht ik mijn eerste bezoek aan Ruig.

De quote bovenaan staat achterin het boekje The Art of Dying dat ik vorig jaar van Hans kreeg bij Het Woord in Ruigoord, dat hij jarenlang samen met goede vriendin Yvonne van Doorn met zoveel plezier organiseerde. (Yvonne ik hoop vurig dat je ermee doorgaat)

In een reactie op zijn boekje schreef ik onder meer 'We verblijven maar eenmaal in de derde dimensie, een unieke ervaring die mij niet lang genoeg kan duren. Gemeten naar de eeuwigheid is het als een orgasme dat, o wrede extase, o wreed geluk, bij de gemiddelde man slechts seconden duurt. 

En wat prijs ik mij gelukkig dat ik lesbisch ben. Maar dat terzijde. 

Er is ook nog mijn egoïstische/particuliere overweging. Want bij elk (onvermijdelijk) vertrek van een dierbare krijgt mijn spirituele hart een knauw die voelbaar is door mijn hele lijf. Dus blijf jij voorlopig nog maar even makker!

Hans was toen al een paar jaar ziek.

Inmiddels weten we van zijn 'vertrek'. Tussen aanhalingstekens schrijf ik dat toch. Immers, Hans pende de cruciale zin 

'Death is similar to birth. An exit from one world and entrance to the next'. 

Hiermee geeft hij uiting aan een onwrikbaar geloof dat het leven op aarde een voorspel is. Met de nadruk op spel.

Homo Ludens als opvolger van Homo Sapiens. Het draagt bij aan meer opwinding en plezier. En...het is gratis. "You don't have to pay, subscribe or become a member.

You are free to choose your way from here to eternity".

De speelse geest van Hans heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat onze vriendschap geen milimeter heeft geleden onder mijn meer stoïcijnse visie wanneer ik Nabokov citeer - 'our existence is but a brief crack of light between two eternities of darkness'.

Waar Hans de geruststelling vindt in het 'Naleven' (the afterlife) vind ik die in de gedachte dat ik mij van de eerste periode van duisternis niets kan herinneren.

Ik kijk naar familiefoto’s uit een tijd waarin ik nog niet geboren was. Het huis is hetzelfde als waar ik later in terechtkwam. De kamers, het interieur, de mensen daarbinnen. Maar ik bestond niet en niemand die daarom treurde. 

Daaruit volgt het sterke vermoeden dat ook de Tweede Periode er een van vergetelheid zal zijn; een onbegrensd niet zijn. Nirwana!

Of het inderdaad een identieke tweeling van de Eerste Periode zal zijn moet nog blijken. 

Mijn logica dwingt de gedachte dat we het nooit zullen weten. Maar uit pure nieuwsgierigheid, mede, beter vooral, gevoed door de liefdevolle geest van Hans, houd ik de optiedeur op een ruime kier.

Want de geruststelling ontstaat ook uit de overweging dat binnen de subjectieve waarneming niets goed of fout is.

Zo wandel ik onbevreesd naar de uitgang.

de rekbare kosmos

zo mooi de leegte opgebaard

als voor de lichtflits

zal de vlakte zonder einder zijn

mooier nog dan al het andere

de onuitputtelijke tijd

in een gloedvol samen kwijt

Inkonsekwent als ik ben vergeet ik wat ik hiervoor heb beweerd. Eindeloos blijf ik met Hans in gesprek. En mocht dat dan toch zijn bij een ontmoeting op een afgelegen kust, ver van ellende en verdriet, wat zouden we een plezier hebben om mijn grote ongelijk.

Want één ding weet ik zeker. Boven alles uit zullen wij dan opnieuw de heerlijke schaterlach van Hans kunnen horen.

De wereld omhelst je Hans, lieve vriend

Amor Fati

Max

08 08 2024

absent - bij de dood van jan cremer

absent 

namen die we lezen in de sterflijst van de dag 

het zijn altijd de verkeerde 

nooit staat er wilders faber 

yesilgöz of van der plas voor mijn part 

was het omtzigt geweest nee 

lezen we godverdomme weer van cremer 

na eerst al kopland kouwenaar vroman 

komrij mulisch kousbroek vinkenoog reve 

claus en anders is het van doorn wel 

die van de kicks 

zal je zien dat morgen alsnog 

de naam van een klootzak opduikt en 

dat ik er dan niet ben 

om die te lezen 

 ml 

19 06 2024

Andreas van Agt 02 02 1931 - 05 02 2024

EEN VREEMD INCIDENT Maandag 18 april 1977. Mijn eerste ontmoeting met de heer Andries van Agt. Campagnetijd. Het kabinet Den Uyl was net gevallen. (Iets met grondpolitiek). Er kwamen dus nieuwe verkiezingen. Van Agt de beroerdste niet, liep met toenmalig wethouder Happel handjes te schudden in de Vlamingstraat. Een taartje was snel gekocht en geplant op de welgekapte schedel van de minister van justitie. In de wekelijkse dagboekaantekeningen van Van Agt in Vrij Nederland stond bij deze dag te lezen: "Het begin van de campagne, met een tocht door Den Haag, was een triomf. (...) Schooljongens kenden mij. Een enkele maal sprak iemand mij aan, maar steeds met onbenullige problemen, zodat een gesprek van mens tot mens helaas achterwege moest blijven. Een vreemd incident was toen iemand een taartje in mijn kapsel wierp. De leden van het campagnebureau trachtten nog de gestoorde te achterhalen. Volgens omstanders had hij geroepen 'leve Wiegel', maar de omstanders zagen er verdacht sjofel uit. Volgens de campagne-experts was het een succes, als ze gooien met iets nemen ze je serieus, en T. wist te melden dat de opiniecijfers van president Ford na een aanslag bijna acht punten stegen! De bruine hazelnootcake met de hand wat verwijderd. Ik had de groene breedtandkam bij me, maar als ik die had gebruikt had ik weer niet geweten waar ik de kam met de cake had moeten laten." Sportief of opportuun, want geen zin om bij een eventueel proces te moeten opdraven, hoe dan ook, Van Agt heeft geen aangifte gedaan. IN DE VOETSPOREN VAN VINKENOOG Mijn tweede ontmoeting met Van Agt verliep amicaler. We schrijven 24 november 2009. In het prachtige, historische Bethaniënklooster ontving hij de Cannabis Cultuurprijs uit handen van Edith Ringnalda, de weduwe van Simon Vinkenoog die een jaar eerder deze prijs kreeg uitgereikt. Het is een eerbetoon aan mensen die een uitzonderlijke bijdrage hebben geleverd aan de acceptatie van cannabis en hennep. Van Agt ontving de prijs voor zijn sleutelrol bij de totstandkoming van het gedoogbeleid voor cannabis in de jaren zeventig. Later, in het Hashmuseum van Ben Dronkers werd een collage onthuld over Dries van Agt en het gedoogbeleid. We maken even een reisje terug in de tijd. Naar 1 november 1975. Na de arrestatie van de huisdealer van het Paard (toen nog van Troje) organiseerde een klein groepje bezoekers de eerste Nationale demonstratie voor de legalisering van cannabis - Stoned Free. De petitie was snel geschreven. Minstens 100 gram wilden we legaal op zak kunnen hebben. Je weet maar nooit waar je terecht komt. Het affiche minstens even rap gezeefd. Dat we al aardig onderweg waren zie je aan de kwaliteit van het drukwerk. Ja en aan de tekst inderdaad. Want wie het woord 'hashdagdemonstratie' verzonnen heeft? Ik was het niet hoor. Echt heus waar niet. Zeker is dat er een verwarrende discussie aan vooraf ging. Wat moest het worden? Landelijk ja maar dan; Hashdemo? Hashdag? Een verlicht compromis het resultaat dat tenslotte, nadat de nevelen om ons hoofd enigszins waren opgetrokken, niet meer hersteld kon worden. EEN COMPROMIS OOK IN DE MINISTERRAAD. Stoned Free werd door diverse radioprogramma's ondersteund. Radio Tilt en Popdonder Plus van Koos Zwart (rip) het meest fanatiek. Koos ook met zijn programma Beursberichten (zoek maar op). Nu moet je weten dat Irene Vorrink de moeder was van Koos. En Irene was toevallig Minister van Volksgezondheid in het Kabinet Den Uyl. Kwam dat even mooi uit. Niet lang voor 1 november stonden er spruitjes op tafel bij moeder Vorrink. Lik mosterd erbij - heerlijk! Gezellig ook. Geanimeerde en bovenal interessante gesprekken over de vaderlandse politiek en natuurlijk de mogelijke legalisering van het heilige kruid. En dat we die 100 gram voorlopig wel konden vergeten, aldus Irene Vorrink. In de ministerraad had Dries verzucht dat hij een echte legalisering nooit kreeg uitgelegd aan met name de Fransen en de Duitsers. Maar ook die vermaledijde 100 gram zat hem dwars. Een ons was echt teveel van het goede, althans op dit moment in het Europese politieke klimaat. Slim als hij is kwam mij met een briljante vondst. Dertig gram moest het worden. In het Engels klonk dat bijna hetzelfde...one ounce! En zo kwam die 30 gram in de latere Opiumwet. Uiteindelijk stonden Vorrink en Van Agt in 1976 aan de wieg van de decriminalisering van cannabis. Zij sleepten een wijziging van de Opiumwet door de Eerste en Tweede Kamer, waarin het onderscheid tussen soft- en harddrugs was vastgelegd. Toen in 1980 nieuwe 'richtlijnen inzake de kleinhandel in cannabis' verscheen, was Van Agt minister-president. De richtlijnen maakten het gedogen van commerciële coffeeshops mogelijk. Van Agt bevestigde dat het gedogen van huisdealers indertijd bedoeld was als ‘overgangsregeling’, een tussenstap op de weg naar volledige legalisatie. Dat het nu, ruim dertig jaar later, nog altijd zo ver niet is, ontmoedigde hem allerminst. Vol vertrouwen sprak hij, nadat hij de prijs in ontvangst had genomen: “De tolerantie zal het winnen van de repressie. We shall overcome!” BIECHTEN Bijzonder amicaal hebben wij deze onderwerpen besproken, waarbij Andreas van Agt een 'bekentenis' deed toen we het hadden over de drugswetgeving en de enorme verschuiving die er plaatsvond bij het in 1976 ondertekenen, door hem en Irene Vorrink, van de nieuwe Opiumwet: "Ik heb veel, zo niet mijn hele politieke carrière, aan (professor) Louk Hulsman (*) te danken. Het was Hulsman die mij van Landbouw (over)haalde. Hij vond dat ik naar Justitie moest. Daar ben ik hem nog dankbaar voor." Om de hem aangeboden collage beter te kunnen aanschouwen ging de heer Van Agt spontaan op de knieën. Ik kon niet laten hem te vragen of hij vroeger al zo (voor zijn eigen portret) te biecht ging. De voormalig minister-president moest heel even denken waarna hij opmerkte dat er in zijn geboortedorp zo weinig gebeurde dat er niets te biechten viel. Rest een 'bekentenis' mijnerzijds...ik heb hem voor het taartincident mijn excuses aangeboden. Andreas van Agt heeft mij vergeven. Toen was hij allang zelf activist. (*) Wie meer wil weten over Louk Hulsman kijkt even hier: https://maxlerou.blogspot.com/2009/02/de-wereld-is-een-tuinman-armer-prof-dr.html

ondertussen bij de jumbo

 kikkervisje van een jaar of 16: "ik moet in je tas kijken"

ik: "jij moet helemaal niks"

kikkervisje : "Ja hoor, ik mag in je tas kijken"

ik: "o ja joh. en van wie dan wel?"

kikkervisje : "van me baas" (zo praat het spul tegenwoordig)

ik: "o. maar ja, van mij mag het niet, wat nu?"

kikkervisje : "ik ga toch in uw tas kijken"

ik: "hoe dan?"

kikkervisje : "ehm..."

ik: "nou dag hoor, ik moet nu toch echt weg"

kikkervisje : "maar ik moet toch eerst in uw tas kijken"

enfin dit ging nog een hele tijd zo door. nadat er wel tien dikkopjes bij waren gekomen en een heleboel omstanders, was ik het zat. dit kon nog wel eens heel lang gaan duren, het was mooi weer en ik wilde naar het strand. daarom vroeg ik naar de drilsergeant, die toen heel even in mijn tas mocht gluren. tsja toen stond het spul met de bekjes vol tanden.

Vermoedelijk laten ze me voorlopig met rust:

ontpoppen

nooit eerder zag men kassalarfjes

alsof het afgesproken was zo drastisch

collectief een metamorfose ondergaan

dan op die memorabele dag

waarop één van de meisjes bij mij

tijdens een verplichte tassencontrole nog wel

een vanzelfsprekend geheel per ongeluk vergeten

zwart glanzende houten dildo aantrof

sedertdien zeul ik ongehinderd

tassen vol contrabande

naar de uitgang

ml

Arbaeen Peace Walk - The Hague 23 07 2023

absent - bij de dood van wim de bie

namen die we lezen

in de sterflijst van de dag

het zijn altijd de verkeerde

nooit staat er wilders baudet 

van meijeren eerdmans voor mijn part

was het van der plas geweest nee

lezen we godverdomme weer van wim de bie

na eerst al harry touw cor galis dolf brouwers

armando rinus ferdinandusse willem de ridder

en anders is het johnny wel 

die van de kicks

 

zal je zien dat morgen alsnog 

de naam van een klootzak opduikt en

dat ik er dan niet ben om die te lezen

ml

27 03 2023

remco campert 28 07 1929 - 04 07 2022 (‘voor iemand die veel drinkt, drink ik heel weinig’)

 heer campert

je begint als dichter zoekt al snel een wilg

en dan de kat die je op de tramhalte

van het leidseplein een list verkoopt

maak er een verhaal van - powezie verbindt

t-is waar - de mensen raken snel verliefd op woorden

maar gulzig zijn ze heer ze willen altijd meer

schrijf af en toe een boek dat houdt ze even bezig

het gemene volk en dat u weer ruimte heeft en tijd

om te dichten en te feesten tot de flessen leeg

dan tikt u weer (u krijgt er al wat lol in) een volgend boek

zo zal het gaan tot in de eeuwigheid

jan mulder heeft het zelf gezegd

ml

 

 

licht van mijn leven

 

Het levenslicht zag ik in Den Haag
maar in Amsterdam, Van Eeghenlaan zeven,
te midden van dichters (Luceberts schaterlach,
Schierbeeks hikkende Boek Ik), zagen
mijn wóórden het licht
dat me niet meer verliet, trouw
door dik en dunner dan dik

nu zoveel jaren later
loop ik nog even door de straten
van datzelfde Amsterdam, tot
in een knipperend ogenblik 
het leven me loslaten zal

laat me dan, dat moment gekomen,
opnieuw nog even
zweven boven het Stedelijk
dan verder al hoger
boven de bomen in het Vondelpark
waarna ik, mijn tijd opgeheven,
voor eeuwig uiteenval, me verenig
met het fijnstof van de stad,
met de spiegeling van het zonlicht
in het water van de gracht
en word meegenomen met de glimlach
en de dromen van het meisje
dat ik eens op een tramhalte zag

©r c

zwarte tonny - een doorsneevrouw uit urk

 
ze is diabeet de scheet en dan
woont ze ook nog op een gifbelt
het zit echt nooit eens mee

sogges spuiten saves zuigen
vierentwintig zeven daar kan
niemand tegen in dit internaat
waar men zich door het donker
naar het licht toe brengen laat

waar violen zingen zonder grond
gezond verstand gemeten en je kind
gegeten wordt als het krabbelt aan haar
kruisje vol van het verkeerde zaad

laat haar maar wieden in haar tuintje
vol met treurbiet en clichéchrysant
ze keert de grond bij eb en leeft
dan naar een tij van overvloed

ml