instant poëzie
bijna elke hagenees heeft wel een lijntje
in de lucht of in
zijn hoofd
op een echte haagse vensterbank
staat een
radarinstallatie
afgestemd op het geluid van de dag
een
schreeuw van pure liefde
we dragen niets dan oorbellen
een beetje vrede in ons hart
en
als we huilen - god verhoede
dan zijn het zeven tranen
en
niet eentje meer
bij die 45 mijlen ja daar
mag nog wel een
mijltje bij
het zijn vreemde vleugels
die ons dragen weg van de
gekte
die soms heerst in het schemergebied
waar de duivel
met ons speelt
mijn meisje lacht en zegt den haag
is geen
bombay maar de kamasutra
nam ik mee terug naar ons huis
en
het voelt goed
het is altijd goed weer thuis te zijn
ml
Geen opmerkingen:
Een reactie posten